💔തമസാ...!!❤️: ഭാഗം 3

എഴുത്തുകാരി: ഭാഗ്യ ലക്ഷ്മി

മുറ്റത്ത് വളർന്ന് നിൽക്കുന്ന പനിനീർ പുഷ്പങ്ങളിലൂടെ മിഴികൾ പായിക്കുമ്പോൾ തക്ഷികയുടെ മനസ്സ് തീർത്തും നിർജീവമായിരുന്നു... നിസ്സംഗതയോടെ ചെഞ്ചുവപ്പാർന്ന ആ പുഷ്പ ദളങ്ങളിലൂടെ വിരലുകളോടിക്കുമ്പോൾ പെയ്യാൻ വെമ്പിയ മിഴികളെ പലവുരു അവൾ ശാസിച്ചു... ഒരിക്കൽ ഈ പുഷ്പങ്ങളോരോന്നും നിങ്ങൾക്കായ് എന്നിൽ വേരിട്ട വസന്തങ്ങളായിരുന്നു... എന്നാലിന്നിവയിൽ ഓരോന്നിലും എൻ്റെ ഉള്ളിൽ തറച്ചു കയറിയ മുള്ളുകൾ മാത്രമാണ് എനിക്ക് ദർശിക്കാൻ സാധിക്കുന്നത്.... എന്തിനാ ദേവേട്ടാ എൻ്റെ സന്തോഷങ്ങൾ നിങ്ങൾ തകർത്തത്...? എന്തിനാ എൻ്റെ ജീവിതം നശിപ്പിച്ചത്...? എൻ്റെ ഉള്ളിൽ മറ്റെന്തിനേക്കാളും പതി മടങ്ങ് നിറഞ്ഞ് നിന്നിരുന്നത് നിങ്ങളോടുള്ള പ്രണയമായിരുന്നില്ലേ...? എന്തിനെന്നിലെ പ്രണയിനിയെ മോഹിപ്പിച്ചു.... ആശിപ്പിച്ചു...? എന്തിനെന്നിലെ പ്രണയത്തിനുമേൽ സ്മാരകം പണിതുയർത്തി...? തക്ഷികയുടെ ഉള്ളുരുകി... നിങ്ങളെ വെറുക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ഹൃദയമെന്തേ അതനുസരിക്കാത്തത്...? ശാസനയോടെ മിഴികളെ പിൻവലിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും അവയെന്തേ നിങ്ങളിൽ മാത്രം തറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നു....?? ഒരിക്കൽക്കൂടി മറ്റൊരാൾക്ക് വേണ്ടി എൻ്റെ ഹൃദയത്തിൻ ചില്ലകളിൽ പ്രണയം തളിർക്കുകയില്ല....!!

നിങ്ങളുടെ അനിയന് എന്നോട് തോന്നിയൊരു കൗതുകം... അത് മാത്രമാണ് എൻ്റെ കഴുത്തിൽ കിടക്കുന്ന ഈ താലി.... എത്ര നാളുണ്ടാകും ഇതിൻ്റെ ആയുസ്സ്...? നിങ്ങളുടെ അനിയൻ്റെ ആവേശം തീരുന്നത് വരെയോ...? അതോ ഞാനുരുകിയുരുകി ഇല്ലാണ്ടാവുന്നത് വരെയോ..? ചോദ്യങ്ങളൊക്കെയും ഉത്തരം കാക്കാതെ ഉള്ളിൽ കുടുങ്ങിക്കിടന്നപ്പോൾ ഓർമ്മകൾ പിന്നിലേക്ക് പോയി.... വെളുപ്പിനെ തന്നെ പടർന്നു പന്തലിച്ച് കിടക്കുന്ന മുല്ലവള്ളികളിൽ നിന്നും മുല്ലപ്പൂവോരോന്നും പറിച്ചെടുത്തു... മഞ്ഞിൻ കണങ്ങളെ വകഞ്ഞ് മാറ്റി സൂര്യപ്രകാശം ഭൂമിയിലേക്ക് പതിയ്ക്കുന്നതേയുള്ളൂ... "ടീ തച്ചൂ നിനക്ക് ഭ്രാന്താണോടീ...?! എന്നും വെളുപ്പിനെ വന്നിങ്ങനെ മൂല്ലപ്പൂക്കൾ പറിക്കാൻ... അതും അങ്ങേരെ കാണിക്കാൻ...!! ഈ സമയം പുതച്ചു മൂടി കിടന്നുറങ്ങാനുള്ളതിന്..." മേഘ തൻ്റെ അരിശം പ്രകടിപ്പിച്ചു... "ഇപ്പോൾ വന്ന് പറിച്ചാലേ മുല്ലപ്പൂക്കൾ കിട്ടത്തുള്ളെടീ... അല്പം കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ അമ്പലത്തിലേക്കുള്ള കുട്ടികൾ വന്ന് പറിച്ചോണ്ട് പോകും.." കൈയ്യിലുള്ള മുല്ലപ്പൂക്കൾ ശ്രദ്ധയോടെ വാഴയിലയിലേക്ക് വെച്ചു കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു...

"അതിനെന്താ അവർ പറിച്ചോട്ടെ..." "അതവരുടെ ദേവന്... ഇതെൻ്റെ ദേവന്...!!" തക്ഷിക മുല്ലപ്പൂക്കൾ നാസികയോടടുപ്പിച്ചു.... പാവാടത്തുമ്പ് സ്വല്പം ഉയർത്തി വീട്ടിലേക്കോടുമ്പോൾ ആ വെള്ളിക്കൊലുസിൻ്റെ കിലുക്കം ചുറ്റിനും മുഴങ്ങി... നേരമൊട്ടും കളയാതവൾ ശ്രദ്ധയോടെ മുല്ലപ്പൂക്കൾ കൊരുത്തു.... നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ചു കൊണ്ട് പക്ഷികളുടെ കളകളാരവങ്ങൾ ചുറ്റിനും മുഴങ്ങി... ഓറഞ്ചും മഞ്ഞയും ഇടകലർന്ന പാവാടയും ബ്ലൗസ്സും ആണവളുടെ വേഷം... വിടർന്ന മിഴികളിൽ അല്പം കൺമഷിയെഴുതി.... സമൃദ്ധമായി വളർന്നു കിടക്കുന്ന മുടിയിഴകളിലേക്ക് മുല്ലപ്പൂക്കൾ തിരുകി വെച്ചു... ഒഴിഞ്ഞു കിടന്ന കരങ്ങളിൽ ചുവപ്പ് കുപ്പിവളകളും അണിഞ്ഞു... "അച്ഛാ ഞാൻ പാല് കൊടുക്കാൻ പോവാണേ..." പാൽ പാത്രം കൈയ്യിലെടുത്തു കൊണ്ടവൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു... ദത്തനെ കാണാൻ പോകുന്നതിൻ്റെ ഉത്സാഹമാണ്... അവളുടെ ഉള്ളം തുടിച്ചു... അകമഴിഞ്ഞ പ്രണയത്താൽ.... പഴമയുടെ പ്രൗഢി വിളിച്ചോതുന്ന ആ വീടിന് മുൻപിലെത്തിയപ്പോൾ അവളുടെ കാൽപാദങ്ങൾ നിശ്ചലമായി... വാടിത്തുടങ്ങിയ ഇലകൾ പൊഴിച്ചു കൊണ്ട് ചെമ്പകവും സുഗന്ധം പരത്തിക്കൊണ്ട് പാരിജാതവും മുറ്റത്ത് നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നു...

മിഴികൾ തേടിയതെന്തോ ദർശിക്കാഞ്ഞതിനാൽ നിഷ്കളങ്കമായ ആ മുഖഭാവത്തെ നിരാശ കവർന്നെടുത്തു... "ഈ ദേവേട്ടനിതെവിടെ പോയി കിടക്കുന്നോ ആവോ... ഞാനീ വെളുപ്പിനെ ഇങ്ങോട്ടേക്ക് ഓടി വരുമെന്ന് അറിയാവുന്നതല്ലേ...." തക്ഷിക പിറു പിറുത്തു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറി.... "ചിറ്റമ്മേ...." അടുക്കളയിൽ നില്ക്കുന്ന ഭാരതിയമ്മയെ പിന്നിൽ നിന്നുമവൾ ഇറുകെ പുണർന്നു... "ആഹ്.... കുഞ്ഞ് എത്തിയോ...? മുല്ലപ്പൂവിൻ്റെ ഗന്ധം വന്നപ്പോഴേ എനിക്ക് തോന്നി...." അവർ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.... "ആഹ് ജാനകിയമ്മയും ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നോ...?" അവൾ കൊഞ്ചലോടെ ചോദിച്ചു... "പിന്നല്ലാതെ... ദത്തൻ കുഞ്ഞിവിടോട്ട് വരാൻ പറഞ്ഞു ഭാരതിയമ്മയ്ക്ക് ഒരു സഹായത്തിന്..." അവർ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു... തിരികെ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച് ഒരു കഷ്ണം മാങ്ങ കടിച്ചു കൊണ്ടവൾ സ്ലാബിലേക്ക് കയറി ഇരുന്നു... അവരോട് കുശലം പറയുമ്പോഴും മിഴികൾ പരതിയത് മറ്റാരേയോ ആയിരുന്നു... പിന്നാമ്പുറത്ത് നിന്ന് സംസാരം കേട്ടപ്പോഴേ ദത്തൻ്റെ മിഴികൾ വിടർന്നു... "തച്ചു...!!" അവൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ മൊഴിഞ്ഞു... ഹൃദയം അത്രമേൽ ആർദ്രമായി.... കൈയ്യിലെ പത്ര താളുകളിലേക്ക് മിഴികൾ പായിച്ചവൻ അവളുടെ സ്വരം കേൾക്കാൻ കാതോർത്തു...

"എന്നാൽ ഞാനിറങ്ങുവാണേ ചിറ്റമ്മേ.." ദത്തനെ കാണാനുള്ള ഉൾപ്രേരണയാൽ അവൾ മെല്ലെ വരാന്തയിലേക്ക് നടന്നു... ആ പാദസരക്കിലുക്കം കേൾക്കെ ദത്തൻ്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരിയൂറി... ഉള്ളം പ്രണയത്താൽ വിങ്ങുന്നു.. മിഴികൾ തമ്മിൽ കൊരുത്തതും ഇരുവരുടെയും ഹൃദയമിടിപ്പുകൾ പലതായി വർദ്ധിച്ചിരുന്നു... അവൾ അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു... തിരികെ അവനും... ഒരു വാക്കു പോലും ഉരിയാടാതെ.... മൗനം കൊണ്ട് മാത്രം പ്രണയിച്ചവർ.... പരസ്പരം വേർപ്പെടുവാൻ ഇരു മിഴികളും വിസ്സമ്മതിച്ചതും ദത്തൻ സംയമനം പാലിച്ച് പൊടുന്നനെ അവളിൽ തൻ്റെ നേത്ര ഗോളങ്ങളെ പിൻവലിച്ചു... ചുവപ്പു രാശി പടർത്തിയ കവിൾത്തടങ്ങൾക്കൊപ്പം ചുണ്ടിലൂറി വന്ന പുഞ്ചിരി മറച്ചു കൊണ്ടവൾ പിൻ തിരിഞ്ഞു.. നിങ്ങളോടെനിക്ക് പ്രണയമാണ് ദേവേട്ടാ... സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ നിങ്ങളുടെ മുഖത്ത് സ്ഥാനമുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ആ കണ്ണടയോട് പോലും അടങ്ങാത്ത അനുരാഗമാണെനിക്ക്...!! അവളുടെ ഹൃദയം പലവുരു മന്ത്രിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.. നിന്നോടെനിക്ക് പ്രണയമാണ് പെണ്ണേ... ഈ ദത്തൻ്റെ ഹൃദയത്തെ നീ അടിമപ്പെടുത്തി കളഞ്ഞല്ലോ... നിൻ്റെ പുഞ്ചിരിയും നിൻ്റെ മിഴിമുനകളും നിൻ്റെ സംസാരവും അങ്ങനെ നിന്നിലുള്ളതിനോടെല്ലാം ഈ ദത്തന് പ്രണയമാണ്...!!

മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു കൊണ്ടവൻ അവൾ പോയി മറയും വരെ ആ ഇടവഴിയിലേക്ക് മിഴികൾ നട്ടിരുന്നു... വർദ്ധിച്ച ഹൃദയമിടിപ്പുകളോടവൾ വീട്ടിലേക്ക് ഓടിക്കയറി.. "ദത്തനവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നോ മോളെ...?" "ഉണ്ടായിരുന്നച്ഛാ..." പറയുമ്പോൾ ആ പെണ്ണിൻ്റെ മുഖം നാണത്താൽ താഴ്ന്നു പോയിരുന്നു... ഡയറിത്താളുകളിൽ കുറിച്ചിട്ട അവൻ്റെ പേരിലൂടെ വിരലുകൾ പായിച്ചവൾ ഒരു ചിരിയോടെ കട്ടിലിലേക്ക് കിടന്നു... എന്നാ ദേവേട്ടാ നിങ്ങളെന്നെ വിവാഹം കഴിക്കുക...?! എന്നാ എന്നെ അധികാരത്തോടെ ആ നെഞ്ചോടൊന്ന് ചേർക്കാ...?! നിങ്ങളുടെ പാതിയായി നിങ്ങളോട് ചേർന്ന് നിൽക്കാൻ കൊതിയാവുവാ എനിക്ക്....!!!! ഓർമ്മകൾ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചപ്പോൾ തക്ഷിക അലമുറയിട്ടു... ഉള്ളിൽ അണ പൊട്ടിയ നോവുകൾ ആ നെഞ്ചിലേക്ക് പെയ്തിറക്കാൻ അവളുടെ മനം വെമ്പി... താങ്ങായി ആ കരങ്ങൾ തന്നിൽ വലയം തീർത്തെങ്കിലെന്നവൾ മോഹിച്ചു... 💔____!!❤️🖤 "ദത്തൻ മോനേ... നേരം ഇരുട്ടിയല്ലോ... ശിവൻ കുഞ്ഞ് ഇത് വരെ വന്നില്ലല്ലോ..." ഭാരതിയമ്മ വേവലാതിയോടെ പറഞ്ഞതും ദത്തൻ ക്ലോക്കിലേക്കൊന്ന് നോക്കി...

"ആഹ്... കുറച്ച് മുൻപ് വിളിച്ചപ്പോൾ റിസോർട്ടിലാണെന്ന് ഉണ്ണി പറഞ്ഞിരുന്നു..." "റിസോർട്ടിലാണെന്നോ..? അവിടേയ്ക്ക് പോകുന്ന ഏതെങ്കിലും ദിവസം തല്ലുണ്ടാക്കാതവൻ വന്നിട്ടുണ്ടോ...? പിന്നെ മോൻ ചെന്നല്ലേ ഒത്തുതീർപ്പാക്കാറുള്ളത്.. റിസോർട്ടിലാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ മോന് പറയാമായിരുന്നില്ലേ തിരിച്ച് വരാൻ...??" എങ്ങനെ പറയും...? മുഴുവൻ പറഞ്ഞ് തീർക്കും മുൻപ് ഉണ്ണി ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തില്ലേ... ദത്തൻ ഓർത്തു... "നേരത്തത്തെ പോലെയല്ല...!! അവനെ കാത്തിരിക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണുണ്ടിവിടെ... ആ കുഞ്ഞിൻ്റെ മനസ്സ് എത്ര വേദനിക്കുന്നുണ്ടാവും.." അവർ ദു:ഖം കലർന്ന സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചു... അത് കേട്ടതും ദത്തൻ്റെ ഉള്ളം വിങ്ങി.. "എങ്കിൽ ശരി ഞാൻ പോയൊന്ന് നോക്കിയിട്ട് വരാം..." ദത്തൻ അതും പറഞ്ഞ് എഴുന്നേല്ക്കാൻ തുടങ്ങിയതും ഭാരതിയമ്മ തടഞ്ഞു... "അത് വേണ്ട മോനേ... നീ ഈ സമയത്ത് പോകണ്ട... ആ ദാമോദരനെ പറഞ്ഞ് വിടാം..." "ദാമോദരേട്ടന് രാത്രിയിൽ ഡ്രൈവ് ചെയ്യാൻ ബുദ്ധിമുട്ടായിരിക്കും... അപ്പുറത്ത് ആ മോഹനൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ ചിറ്റമ്മ ഒന്ന് ചെന്ന് വിളിക്ക്..."

അതും പറഞ്ഞ് ദത്തൻ മിഴികൾ ഇറുക്കിയടച്ചു.... "ടാ മോഹനാ..." ഭാരതിയമ്മ വാതിലിൽ തട്ടി... "എന്താ ചിറ്റമ്മേ... എന്ത് പറ്റി...?" "അത് പിന്നെ ശിവൻ കുഞ്ഞിതുവരെ വീട്ടിൽ എത്തിയിട്ടില്ല... റിസോർട്ടിലാണെന്ന്... ആ ദാമോദരൻ്റെ കൂടെ നീയും ചെന്നൊന്ന് അന്വേഷിക്ക്... ശിവനെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരണം... നേരമിത്രെയും ആയില്ലേ..." "ഓഹ് ഇന്നവിടെയാണോ ശിവൻ... കഷ്ടം തന്നെ... അല്ല ചിറ്റമ്മയ്ക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ ഞങ്ങൾ ചെന്ന് വിളിച്ചാൽ അവൻ വരുമെന്ന്...? ദത്തൻ സർ ചെന്ന് വിളിക്കുന്ന പോലെ ഞങ്ങൾക്ക് വിളിക്കാൻ പറ്റുമോ...? ശിവൻ്റെ സ്വഭാവം അറിയാവുന്നതല്ലേ... എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കുമെന്നറിയില്ല... ദത്തൻ സാറും വരുമെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ പോകാം.." "ങും അതും ശരിയാ... ദത്തൻ കുഞ്ഞ് പറഞ്ഞാലേ ശിവനെന്തെങ്കിലും ഒന്ന് അനുസരിക്കൂ... എന്നാൽ നിങ്ങളും കൂടി എൻ്റെ കൂടെ അപ്പുറത്തേക്ക് വാ...." ദത്തൻ അവരോടൊപ്പം പോകാനിറങ്ങിയതും മുറ്റത്തേക്ക് ഒരു കാർ വന്ന് നിന്നു... "ഇതിപ്പോൾ ആരാണാവോ ഈ നേരത്ത്...?" ഭാരതിയമ്മ പിറു പിറുത്തു... ശബ്ദം കേട്ടു കൊണ്ട് തക്ഷിക വാതിലോരത്ത് ചെന്ന് നിന്ന് പുറത്തേക്ക് എത്തി നോക്കി... അപ്പോഴേക്കും കാറിൻ്റെ ഡോർ തുറന്ന് രണ്ട് പേർ ശിവയെയും താങ്ങിക്കൊണ്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങി...

അവൻ്റെ കൈയ്യിൽ പ്ലാസ്റ്റർ ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.. നെറ്റിയിലെ മുറിവിൽ മരുന്ന് വെച്ചിട്ടുണ്ട്... "അയ്യോ മോനെ എന്ത് പറ്റി..?" ദത്തൽ വെപ്രാളത്തോടെ അവനരികിലേക്ക് ഓടിയടുത്തു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.. "ഏട്ടാ ഒരു ത്രീ ലാക്ക്സ് ദേ ഇവർക്ക് കൊടുത്തേക്ക്...!!" ശിവ കൂസലില്ലാതെ പറഞ്ഞു... "ഒരു ചെറിയ അടിയുണ്ടായി... ഒത്തു തീർപ്പാക്കാനാ... ഏട്ടൻ വേഗം പണം കൊടുക്ക്...." ദത്തൻ വേദനയോടെ അവനെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് അകത്തേക്ക് കയറി.. മൂന്ന് ലക്ഷത്തിൻ്റെ ചെക്കുമായി തിരികെ ഇറങ്ങുമ്പോൾ വാതിലോരത്ത് നില്ക്കുന്ന തക്ഷികയുടെ പുച്ഛത്തോടെയുള്ള തോട്ടം അവൻ്റെ ഉള്ളിൽ തറഞ്ഞ് നിന്നു... ദത്തൻ ചെക്ക് കൈമാറിയിട്ട് ശിവയെയും താങ്ങിപ്പിടിച്ച് അകത്തേക്ക് കയറി... "ഹും.. വെറുതെയല്ല അനിയൻ ഇങ്ങനെ ആയത്... ചേട്ടൻ്റെ വളർത്തു ഗുണം...!!" ആ കാഴ്ച കാൺകെ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ ദേഷ്യത്തോടെ മൊഴിഞ്ഞു... "ചിറ്റമ്മേ ഇത്തിരി വെള്ളം ചൂടാക്ക്..." ദത്തൻ പോകും വഴി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.. "അടി കിട്ടിയത് ശിവനാണെങ്കിലും വേദനിക്കുന്നത് ദത്തൻ കുഞ്ഞിനാ..." അവർ തക്ഷികയെ നോക്കി പറഞ്ഞു....

ദത്തൻ ശിവയെ കട്ടിലിലേക്ക് കിടത്തിയിട്ട് കാറിൽ നിന്നും മരുന്നും എടുത്ത് അവൻ്റെ അരികിൽ വന്നിരുന്നു... "മോനേ ഉണ്ണീ വേദനയുണ്ടോ...? ഇച്ചിരി ചൂട് പിടിക്കാം..." "കൈയ്ക്കും നെറ്റിയ്ക്കും ചെറിയൊരു വേദനയുണ്ടായിരുന്നു... അത് മരുന്ന് കഴിച്ചപ്പോൾ മാറി ഏട്ടാ..." "ങും..." അവനൊന്നു മൂളിക്കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റതും അകത്തേക്ക് കടന്ന് വരുന്ന തക്ഷികയെ കണ്ട് നിശ്ചലനായി.... "ഉണ്ണിക്ക് സമയത്ത് മരുന്നൊക്കെ കൊടുക്കണം..." ഉള്ളിലെ പിടച്ചിൽ പുറത്തു കാട്ടാതവൻ പറഞ്ഞതും അവൾ എങ്ങോ നോക്കി തലയനക്കി... പോകും മുമ്പ് വാതിലോരത്ത് നിന്നവൻ അനിയനെ പിൻ തിരിഞ്ഞൊന്ന് നോക്കി... അവനെ വിട്ട് പോകാൻ മനസ്സു വരാത്തത് പോലെ... എന്തിനാ ഇപ്പോൾ ഇയാൾ ഇത്ര ബുദ്ധിമുട്ടി പോകുന്നെ... അനിയൻ്റെ അടുത്തിരുന്ന് താരാട്ടി ഉറക്കുവേം കൂടെ ചെയ്യ്... തക്ഷിക അരിശത്തിൽ ഓർത്തു... "പിന്നെ... ഉണ്ണിയെ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചേക്കണേ..." അതും പറഞ്ഞവൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി......... തുടരും........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...