💔തമസാ...!!❤️: ഭാഗം 4

എഴുത്തുകാരി: ഭാഗ്യ ലക്ഷ്മി

രാവിലെ ശിവ ഉണർന്നതും നേരം വൈകിയിരുന്നു... നന്നേ ക്ഷീണം തോന്നി അവന്... ദേഹത്ത് എവിടെയൊക്കെയോ ചതവുണ്ട്.... പ്രയാസപ്പെട്ടവൻ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു... തക്ഷിക മുറിയിൽ നിന്ന് തലമുടി ചീകുകയാണ്.... ശിവയുടെ ഞെരുക്കം കേട്ടതുമവൾ അവനെയൊന്ന് നോക്കിയിട്ട് പൊടുന്നനെ മിഴികൾ വെട്ടിച്ചു... "ടീ നീയെന്നെ ഒന്ന് പല്ല് തേക്കാൻ സഹായിക്ക്...." ബെഡിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു കൊണ്ടവൻ ആജ്ഞയുടെ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു... അവൾ താത്പര്യമില്ലാതെ അവൻ്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നു... ശിവയുടെ ഓരോ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുമ്പോഴുമവൾ മനസ്സിനെ വികാരമേതുമില്ലാത്ത ഒരു നിർജീവ വസ്തുവാക്കി തീർത്തിരുന്നു... "കഷായം തയ്യാറായോ ജാനകീ....?" ഭാരതിയമ്മ ചോദിച്ചു... "ങും തയ്യാറായിട്ടുണ്ട്... അല്ല ഭാരതിയമ്മ ഒരു കാര്യമറിഞ്ഞോ..? വടക്കേടത്തെ നളിനി മാഡവും നന്ദിത മോളും നാട്ടിൽ എത്തിയിട്ടുണ്ട്.." "എൻ്റീശ്വരാ... അവര് എത്തിയോ...? അവരുടെ അടുത്ത വരവ് നേരെ ഇങ്ങോട്ടായിരിക്കും... വന്നാൽ പിന്നെ ദത്തൻ കുഞ്ഞിന് ഒരു സമാധാനോം കൊടുക്കില്ല... ഒരേയൊരു അമ്മായി ആണെന്നും പറഞ്ഞ് ദത്തൻ കുഞ്ഞ് അവരുടെ താളത്തിനൊത്ത് തുള്ളുവേം ചെയ്യും..."

"എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും ദത്തൻ മോൻ്റെയും ശിവൻ്റെയും അച്ഛനും അമ്മയും ജീവനോടെയില്ലാത്ത സ്ഥിതിക്ക് അവരുടെ അച്ഛൻ്റെ സഹോദരിയായ നളിനിക്ക് തന്നെയാ അവരുടെ മേൽ മറ്റാരേക്കാളും അവകാശം..." പാത്രം ഒന്നും കൂടി അമർത്തി തേച്ചു കൊണ്ട് ജാനകി പറഞ്ഞു... 💔_____!!❤️🖤 "ടീ മോളെ പറഞ്ഞതൊക്കെ ഓർമ്മയുണ്ടല്ലോ...!! എങ്ങനെയെങ്കിലും ദത്തൻ്റെ മനസ്സിൽ കയറിപ്പറ്റിയേക്കണം... ഈ വരവ് പാഴാക്കരുത്..." ദത്തൻ്റെ വീടിന് മുൻപിലെത്തിയതും നളിനി നന്ദിതയോട് പറഞ്ഞു.... വില കൂടിയ പട്ടുസാരിയും കഴുത്തിലും കരങ്ങളിലും കാതിലും ഒക്കെയുള്ള സ്വർണ്ണാഭരണങ്ങളും നെറ്റിയിലെ ചുവന്ന വട്ട പൊട്ടും അവരിലെ പ്രതാപം എടുത്തു കാണിച്ചു... "മമ്മീ... എനിക്ക് തീരെ പറ്റുന്നില്ല ഈ ട്രഡീഷണൽ ഡ്രസ്സ്...ഐ യാം ഫെഡ് അപ്പ്.. ആൻഡ് ദിസ് ഗോൾഡ് ഓർണമെൻ്റ്സ്... എനിക്ക് വയ്യ മമ്മീ..." അമർഷത്തോടെ സാരിയിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് നന്ദിത പറഞ്ഞു... "മോളെ മമ്മിയല്ല... അമ്മ...!! അങ്ങനെയേ പറയാവൂ... പിന്നെ നീ തത്കാലം ഒന്ന് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യ്.. ദത്തൻ്റെ ഉള്ളിൽ കയറിപ്പറ്റിയാൽ പിന്നെ നീ ആരാ... ഈ വീടിൻ്റെ മഹാറാണി.... കണക്കില്ലാത്ത ദത്തൻ്റെ സ്വത്തുക്കൾ ഒക്കെ നിൻ്റെ കൈയ്യിൽ വന്നു ചേരും... ഈ വീടും ഇവിടുത്തെ സകല കാര്യങ്ങളും നിയന്ത്രിക്കുന്നത് നീ ആയിരിക്കും... അതു കൊണ്ട് എങ്ങനെയെങ്കിലും നീ അവനെ വളച്ചെടുക്കാൻ നോക്ക്... നിൻ്റെ അമേരിക്കൻ ജീവിത ശൈലിയൊന്നും ദത്തന് പിടിക്കില്ല..."

നളിനി രഹസ്യം പോലെ അവളുടെ കാതിൽ ഓതി... "ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ ഹീൽസ് ഇട്ടോളാമെന്ന്... ഈ ചെരുപ്പ് പറ്റുന്നില്ല മമ്മീ...." "മോളെ അമ്മയെന്ന് വിളിക്ക്... നാട് വിട്ട് പോയെങ്കിലും നീ നമ്മുടെ സംസ്കാരവും പാരമ്പര്യവും ഒന്നും മറന്നിട്ടില്ലെന്ന് ദത്തന് തോന്നണം.." എന്നാലേ അവന് നിന്നെ ഇഷ്ടമാവൂ... "ആഹ്..." നന്ദിത തലയനക്കി... "അയ്യോ എൻ്റെ ശിവ മോനെ... മോനെ ആരാടാ തല്ലിയത്...? അയ്യോ എൻ്റെ കുഞ്ഞിനീ ഗതി വന്നല്ലോ..." ഉറക്കെ നിലവിളിച്ചു കൊണ്ട് നളിനി അകത്തേക്ക് കയറി... നിലവിളി കേട്ടതും ഭാരതിയമ്മയും ദത്തനും പുറത്തേക്കിറങ്ങി.... വെള്ള ഷർട്ടും സ്വർണ്ണക്കരയുള്ള മുണ്ടുമാണ് അവൻ്റെ വേഷം... ചെറുതായി വളർന്ന താടിയും പിരിച്ചു വെച്ച മീശയും അവനിലെ പൗരുഷത്തെ എടുത്തു കാണിച്ചു... നന്ദിത അവനെ വായും പൊളിച്ചു നോക്കി... ഹാൻഡ്സം... അവൾ ഓർത്തു... "ഹാ അമ്മായി എപ്പോഴാ വന്നേ... ?! അകത്തേക്ക് വാ..." ദത്തൻ സൗമ്യമായി പറഞ്ഞു... "എൻ്റെ ശിവ മോന് അടി കിട്ടിയതറിഞ്ഞപ്പോഴേ അമ്മായിയുടെ ശ്വാസം നിലച്ചെടാ മോനേ... പിന്നെ ഒരു നിമിഷം സമാധാനമായിട്ട് എനിക്കവിടെ ഇരിക്കാൻ പറ്റുമോ...?" "അതറിഞ്ഞോണ്ട് നാത്തൂൻ അമേരിക്കയിൽ നിന്നിങ്ങ് വന്നോ... ഈ വാർത്ത ഇത്ര പെട്ടെന്ന് അവിടെ വരെ എത്തിയോ....?" ഭാരതിയമ്മ ആക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു...

"അ... അങ്ങനല്ല നാത്തൂനെ... വീട്ടിലെത്തിയിട്ട് രണ്ട് ദിവസമായി.. ഈ വിവരം അറിഞ്ഞതും ഇങ്ങോട്ടേക്ക് പോന്നു..." നളിനി ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു... "ഉണ്ണിക്ക് വല്ല്യ കുഴപ്പങ്ങൾ ഒന്നുമില്ല... അവൻ മുറിയിലുണ്ട്... അമ്മായി ചെല്ല്..." ദത്തൻ പറഞ്ഞു... നളിനി മുറിയിലേക്ക് നടന്നതും നന്ദിത ഒന്ന് ആക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ദത്തനെ നോക്കി... "കുട്ടികളൊക്കെ അങ്ങ് വളർന്നു പോയി..." നന്ദിത പോകുന്നതും നോക്കി ദത്തൻ പിറു പിറുത്തു... "അയ്യോ എൻ്റെ ശിവ മോനെ..." നളിനി നെഞ്ചത്തടിച്ചു കൊണ്ട് മുറിയിലേക്ക് കയറി... ശബ്ദം കേട്ട് ശിവയും തക്ഷികയും മുഖമുയർത്തി നോക്കി... "ഏതാ ഈ വൃത്തികെട്ട ശബ്ദം...?" ശിവ മുഷിച്ചിലോടെ ചോദിച്ചു.. "ഓ ശല്ല്യങ്ങൾ....!! കെട്ടിയെടുത്തിട്ടുണ്ട്..." ശിവ അവരെ കണ്ടതും പിറു പിറുത്തു... തക്ഷിക അത് വ്യക്തമായി തന്നെ കേട്ടു... ഇയാളുടെ നാവിൽ നിന്നും ആദ്യമായി ഒരു നല്ല കാര്യം വീണു... അവൾ ഓർത്തു... തൻ്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നടുക്കുന്ന നളിനിയെ കണ്ടതും ശിവ ധൃതിയിൽ ഹെഡ്സെറ്റ് എടുത്ത് ചെവിയിലേക്ക് തിരുകി വെച്ചു... "അയ്യോ എൻ്റെ മോനെ... എന്ത് പറ്റിയതാടാ നിനക്ക്...? എങ്ങനെ നടന്ന കൊച്ചനാ... ഇപ്പോൾ ഈ വിധമായില്ലേ.... അല്ലേലും യോഗ്യതയില്ലാത്ത ചിലവളുമാർ ഒക്കെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വലിഞ്ഞ് കയറി വന്നാൽ കുടുംബം മുടിയും..."

നളിനി തക്ഷികയെ നോക്കി പറഞ്ഞതും അവൾ തറഞ്ഞ് നിന്നു... അവൾ എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ തല താഴ്ത്തി... ഉള്ളം വല്ലാതെ ചുട്ടു പൊള്ളുന്ന പോലെ... അല്പ സമയത്തെ പ്രകടനങ്ങൾക്ക് ശേഷം നളിനിയും നന്ദിതയും പുറത്തേക്കിറങ്ങി... അവർ നടന്നകന്നതും ശിവ ഹെഡ്സെറ്റ് ഊരി മാറ്റി... "ഹോ ശല്ല്യങ്ങൾ പോയല്ലോ... എൻ്റെ തല പെരുത്തു... ഇനീം നീയൊരു കാര്യം ചെയ്തേക്കണം... അവർ മുറിയിലേക്ക് വന്നാൽ ഞാൻ ഉറങ്ങുവാണെന്ന് പറഞ്ഞേക്കണം..." ശിവ സ്വരം കടുപ്പിച്ച് തക്ഷികയോട് പറഞ്ഞു.. "അതിനത് നിങ്ങളുടെ അമ്മായി അല്ലേ...?" അവൾ ചോദിച്ചു... "അമ്മായി അല്ല ആരായാലും എന്നെ ശല്ല്യം ചെയ്യാൻ വരുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമല്ല... ഒരു കാര്യം ചെയ്യ് നീ.. എൻ്റെ തലയൊന്ന് തടവ്... തല വേദനിച്ചിട്ട് വയ്യ..." അവൻ മിഴികളടച്ച് ചാഞ്ഞിരുന്നു.. "നിങ്ങളുടെ തലയെങ്ങനെ പെരുക്കാനാ...?അവരുടെ വായിലിരിക്കുന്ന മുഴുവൻ കേട്ടത് ഞാനല്ലേ..?" അവൾ അരിശത്തിൽ ഓർത്തു കൊണ്ട് അവൻ്റെ തല തടവാൻ തുടങ്ങി... 💔_____!!❤️🖤 ദത്തൻ സന്ധ്യയായതും ഒരു തോർത്തുമായി കുളക്കടവിലേക്ക് നടന്നു... അവൻ്റെ പിന്നാലെയായി നന്ദിതയും... ഇട്ടിരിക്കുന്ന മഞ്ഞ പട്ടു പാവാടയുടെ തുമ്പ് അവൾ സ്വല്പം പൊക്കി പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്... പാദങ്ങളോട് ചേർന്ന് കിടക്കുന്ന സ്വർണ്ണക്കൊലുസ് അവളുടെ കണങ്കാലുകൾക്ക് അഴകേകി...

ദത്തൻ കുളത്തിലൊന്ന് മുങ്ങി നിവർന്നു... രോമാവൃതമായ നെഞ്ചോട് ഒട്ടിക്കിടക്കുന്ന പൂണൂൽ... ഉറച്ച ശരീരം... ഉം... അമ്മയുടെ നിർബന്ധം കൊണ്ടാണെങ്കിലും ഇങ്ങോട്ട് വന്നത് നന്നായി... ദത്തേട്ടനെ എനിക്കിഷ്ടമായി... ആരും ഒന്ന് നോക്കി പോകും... സ്വത്തുക്കളൊക്കെ ശിവ എടുത്തോട്ടെ... എനിക്ക് ദത്തേട്ടനെ മാത്രം മതി... അവൾ വിടർന്ന മിഴികളാൽ അവനെ നോക്കി.... "അതെ... ദത്തേട്ടാ..." അവൾ കൈ വീശി വിളിച്ചതും അവൻ ഞെട്ടലോടെ നോക്കി.... ഗൗരവത്തോടെയവൻ പടിക്കെട്ടുകളിലേക്ക് കയറി... കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന തോർത്തെടുത്ത് തോളത്തേക്കിട്ടു... "അല്ല നീയെന്താ ഈ ത്രിസന്ധ്യ സമയത്ത് ഇവിടെ...?" അവനവളെ സംശയത്തോടെ നോക്കി.... "അത്... ഞാൻ ദത്തേട്ടനെ തിരക്കി...." അവൾ വിക്കി... "എന്നെ തിരക്കിയോ...?" അവൻ കടുപ്പത്തിൽ ചോദിച്ചു... "അത്... പിന്നെ ഭാരതി മാമി ദത്തേട്ടനെ അന്വേഷിച്ചു... അതാ ഞാൻ..." "അതിനെന്താ ഞാൻ അങ്ങോട്ടേക്ക് തന്നെയല്ലേ വരുന്നത്...?" നന്ദിത ഒന്നും മിണ്ടാതെ എങ്ങോട്ടോ നോക്കി... "ശരി വാ... വീട്ടിലേക്ക് പോകാം..." അവൻ്റെയൊപ്പമവൾ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു... "അല്ല നിനക്ക് എന്നെ അന്വേഷിച്ച് നടക്കുന്ന സമയത്ത് തക്ഷികയുമായി സംസാരിച്ചിരുന്നൂടെ....? നിനക്കൊരു കൂട്ടാകുമല്ലോ അവൾ..." ദത്തൻ പറഞ്ഞു... പിന്നേ...

ആ പട്ടിക്കാട്ടുകാരിയോട് ഞാനെന്ത് പറയാനാ... അവൾ അനിഷ്ടത്തോടെ ഓർത്തു.. "അത് പിന്നെ... തക്ഷിക... അവൾ ഏത് നേരവും ശിവയുടെ ഒപ്പമല്ലേ... ഞാനവരെ ശല്ല്യം ചെയ്യുന്നത് ശരിയല്ലല്ലോ...." നന്ദിത ഒരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു... "ങും എങ്കിൽ ശരി... അല്ല നീയൊന്ന് അവളുമായി അടുക്കണേ... സമപ്രായക്കാരല്ലേ നിങ്ങൾ...? തക്ഷികയുടെ മനസ്സിൽ എന്തെങ്കിലും സങ്കടമോ മറ്റോ ഉണ്ടെങ്കിൽ നിന്നോടവളത് പറയുമല്ലോ..." അവളുടെ മനസ്സിൽ എന്ത് സങ്കടം..? ഇവിടുത്തെ പഴയ കാര്യസ്ഥൻ്റെ മകളായ അവൾക്ക് ഈ വീടിൻ്റെ മരുമകളാവാൻ കഴിഞ്ഞില്ലേ.. അത് തന്നെ മഹാഭാഗ്യം... നന്ദിത പുച്ഛത്തോടെ ഓർത്തു... 💔____!!❤️🖤 എല്ലാവരും രാത്രിയിലെ ഭക്ഷണം കഴിക്കുവാനായി ഇരുന്നു... ദത്തൻ്റെ അടുത്തായി തന്നെ നന്ദിത സ്ഥാനമുറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്... തക്ഷിക ശിവയ്ക്കുള്ള ഭക്ഷണവുമായി റൂമിലേക്ക് നടന്നു... "അല്ല മോനെ ദത്താ... നിൻ്റെ അമ്മയുടെ കുറച്ച് ആഭരണങ്ങളൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നല്ലോ...? അതൊക്കെ വെറുതെ ഇവിടുത്തെ അലമാരിയിൽ പൂട്ടി വെച്ചേക്കുന്നതെന്തിനാ... എല്ലാം നന്ദിത മോൾക്ക് കൊടുത്തേക്ക്... അവൾക്ക് പഴയ മോഡൽ ആഭരങ്ങൾ എന്നൊക്കെ വെച്ചാൽ ജീവനാ.." ദത്തൻ്റെ പ്ലേറ്റിലേക്ക് അല്പം കറി വിളമ്പിക്കൊണ്ട് നളിനി പറഞ്ഞു...

"അമ്മായീ അതൊക്കെ ഞാൻ ഉണ്ണീടെ പെണ്ണിന് കൊടുത്തു..." ദത്തൻ ശാന്തമായി പറഞ്ഞു... "ങേ..? നീയെന്താ പറഞ്ഞത്..?! അവൾക്ക് കൊടുത്തെന്നോ...? ആ ആഭരണങ്ങളൊക്കെ ഈ വീട്ടിലെ മൂത്ത മരുമകൾക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതല്ലേ...?" നളിനി ഞെട്ടലോടെ ചോദിച്ചു... "ആഹ്... ഞാനെന്തായാലും വിവാഹം കഴിക്കാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല.. അപ്പോൾ എല്ലാം തക്ഷികയ്ക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതല്ലേ...?" "ദത്താ... മോൻ വിവാഹം കഴിക്കാതിരുന്നാൽ എങ്ങനെയാ..?" ഇരുവരുടെയും സംഭാഷണം കേട്ടതും ഭാരതിയമ്മ ചോദിച്ചു... ദത്തൻ അത് കേൾക്കാത്ത ഭാവത്തിൽ ഭക്ഷണത്തിലേക്ക് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു... "നാത്തൂൻ ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ ദത്താ..?" നളിനി ശബ്ദമുയർത്തി ചോദിച്ചു... ദത്തൻ മുഖമുയർത്തി ഭാരതിയമ്മയെ നോക്കിയതും അവരുടെ മുഖത്തെ സങ്കടം അവനിൽ വേദനയുളവാക്കി... "ആഹ്... അത് ആലോചിക്കാം..." അവരെ സമാധാനിപ്പിക്കാനെന്നോണം ദത്തൻ ഒഴുക്കൻ മട്ടിൽ പറഞ്ഞു... "ദത്തൻ മോൻ്റെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് അനുകൂലമായ ഒരു മറുപടി കിട്ടിയില്ലേ.. ഇനീം വെച്ച് താമസിപ്പിക്കണ്ട... നമ്മുക്ക് ഒരു പെണ്ണിനെ നോക്കാം..." ജാനകി പറഞ്ഞു... "വേറെ പെണ്ണിനെ എന്തിനാ തപ്പി നടക്കുന്നെ....? എൻ്റെ നന്ദിത മോളുണ്ടല്ലോ.." നളിനി നന്ദിതയുടെ ശിരസ്സിൽ തഴുകി.. അത് കേട്ടതും ദത്തൻ ഞെട്ടലോടെ മുഖമുയർത്തി... "നന്ദിതയോ...? ഞാൻ വിവാഹം കഴിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചിട്ടു കൂടിയില്ല... അഥവാ ഏതെങ്കിലും കാലത്ത് വിവാഹം കഴിച്ചാലും അതൊരിക്കലും നന്ദിതയാകില്ല...

ഇവളെനിക്കെൻ്റെ അനിയത്തിക്കുട്ടിയാണ്..." "അനിയത്തിയോ...? എൻ്റെ ഏട്ടൻ ഇപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ നീ ഈ പറഞ്ഞത് സമ്മതിക്കുമായിരുന്നോ...? നീ നന്ദിതയ്ക്കാണെന്നും നന്ദിത നിനക്കുള്ളതാണെന്നും വാക്ക് തന്നതാ ഏട്ടനെനിക്ക്...." നളിനി പൊടുന്നനെ പറഞ്ഞു... "ഒരു മയത്തിലൊക്കെ പറയ് നാത്തൂനേ.. നന്ദിത മോള് ജനിച്ച് രണ്ട് മാസം തികയും മുൻപ് നമ്മളെയെല്ലാം വിട്ട് പോയതാ ദത്തൻ കുഞ്ഞിൻ്റെ അച്ഛൻ.. അതും മോള് ജനിച്ചതങ്ങ് അമേരിക്കയിലും... നന്ദിത മോളെയൊന്ന് ദത്തൻ കുഞ്ഞിൻ്റെ അച്ഛൻ കണ്ടിട്ടു പോലുമില്ല... അതിനിടയ്ക്ക് നാത്തൂനെപ്പോൾ വാക്ക് തരാനാ.." ഭാരതിയമ്മ പറഞ്ഞതും ജാനകിക്ക് ചിരി പൊട്ടി... നളിനി ഒന്നും മിണ്ടാതെ മുഖം തിരിച്ചു.. "അമ്മായീ....നന്ദിതയ്ക്ക് വേറെ ആലോചനകൾ വല്ലോം നോക്ക്... അവൾക്കെന്താണോ വേണ്ടത് അത് നമ്മുക്ക് കൊടുക്കാം.." ദത്തൻ പറഞ്ഞതും മുറുകി ഇരുന്ന നളിനിയുടെ മുഖമൊന്നയഞ്ഞു... "അല്ല മോനെ... ശിവൻ മോന് ഭക്ഷണവുമായി പോയിട്ട് തക്ഷിക മോളെ ഇതുവരെ കണ്ടില്ലല്ലോ... ആ കുഞ്ഞ് ഒന്നും കഴിച്ചില്ലായിരുന്നല്ലോ..." ഭാരതിയമ്മ ഉത്കണ്ഠയോടെ പറഞ്ഞു... "ജാനകിയമ്മേ ഒന്ന് പോയി നോക്കുമോ...?" അത് കേട്ടതും ദത്തൻ പിടച്ചിലോടെ പറഞ്ഞു... ജാനകി ശിവയുടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു... എന്നാൽ വാതിലോരത്തെത്തിയതും അവരുടെ പാദങ്ങൾ നിശ്ചലമായി.... "മോനെ ദത്താ....!!!!" മുൻപിലെ കാഴ്ച കണ്ടതുമവർ പരിഭ്രാന്തിയോടെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു......... തുടരും........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...