WITH LOVE 🖤: ഭാഗം 11

എഴുത്തുകാരി: ആൻവി

"ധീരവ്....." അവന്റെ പോക്ക് കണ്ട് അവളാകെ വല്ലാതെ ആയി..... ഇവനിത് എന്ത് പറ്റി...? അവൾ ചിന്ദിക്കാതെ ഇരുന്നില്ല....വീണ്ടും തന്റെ ജോലിയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു..... റൂമെല്ലാം ക്ലീൻ ആക്കിയ ശേഷം അവൾ ഫ്രഷ് ആയി... പിന്നെ മടിച്ചാണേലും അവന്റെ അടുത്തേക്ക് തന്നെ ചെന്നു.... "ധീരവ്....." വാതിൽക്കൽ നിന്നവൾ വിളിച്ചു.... ബെഡിൽ കമിഴ്ന്നു കിടന്നവൻ ഗൗരവത്തോടെ ഒന്ന് മൂളി... "ഞാൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകുവാണ് നീയുണ്ടോ ..?" "ഞാൻ എന്തിനാ വരുന്നേ .. താൻ പോവാൻ നോക്ക്.." അവൻ അൽപ്പം ദേഷ്യം കലർത്തി പറഞ്ഞു... മുന്നക്ക് എന്തോ പോലെ ആയി... അൽപ്പം നേരം അവനെ നോക്കി നിന്നവൾ പുറത്തേക്ക് പോയി... എന്ത് പറ്റി അവന്....? അവളുടെ ഉള്ളം ചോദിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു.... ഗൗരിയമ്മയോട് കാര്യം പറഞ്ഞ് അവൾ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.... ധീരവിനെ കുറിച്ച് ആയിരുന്നു യാത്രയിൽ ഉടനീളം അവളുടെ ചിന്ത...ചിന്തകൾക്കൊടുവിൽ ഹോസ്പിറ്റൽ എത്തിയത് പോലും അറിഞ്ഞില്ല.... "വിടടോ... എടോ വിടാൻ..." Icu റൂമിലേക്ക് കയറിയതെ കണ്ടത് വാപ്പിയെ ആരൊക്കയൊ ചേർന്ന് പിടിച്ചു വെച്ചേക്കുന്നതാണ്..

"എന്താ ഇത്..." അവൾ അകത്തേക്ക് കയറി അൽപ്പം ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു.. "എന്റെ പൊന്നു കുഞ്ഞേ ഇദ്ദേഹത്ത് റസ്റ്റ്‌ വേണം... പക്ഷേ അടങ്ങി കിടക്കുന്നില്ല... ഇറങ്ങി ഓടാൻ നോക്കുവാ..." അറ്റൻഡർ പറഞ്ഞത് കേട്ട് മുന്ന ഒന്ന് നിശ്വസിച്ചു... "നിങ്ങൾ മാറി നിൽക്... ഞാൻ സംസാരിക്കാം...." അവൾ പറഞ്ഞു.... പിന്നെ വാപ്പിയുടെ അടുത്തേക്ക് ഇരുന്നു.. "എന്താ വാപ്പിച്ചി ഇത്.... വയ്യാത്തതല്ലേ...". "എനിക്ക് ഷോക്ക് തരാനാല്ലേ... എനിക്ക് അറിയാം...." ആ ശബ്ദം നന്നേ ക്ഷീണിച്ചു പോയിരുന്നു... "ആരു പറഞ്ഞു. ഞാനുള്ളപ്പോൾ അതിന് സമ്മതിക്കുമോ..?മ്മ്.." അവൾ സ്നേഹത്തോടെ ചോദിച്ചു... അദ്ദേഹം അവളെ പരിഭവത്തോടെ നോക്കി... അനുസരണയോടെ ബെഡിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.... അൽപ്പം കഴിഞ്ഞ് ഡോക്ടർ വന്ന് റൂമിലേക്കു മാറ്റിക്കോളാൻ പറഞ്ഞു.... റൂമിലേക്ക് അദ്ദേഹത്തെ മാറ്റാനും കുറച്ചു പാട് പെട്ടു... പേടിയോടെ കിടക്കാൻ മടിച്ചു... മുന്ന കൊച്ചു കുട്ടികളോടെന്ന പോലെ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു മനസിലാക്കി കൊടുത്തു... പിന്നെ അനങ്ങാതെ ബെഡിൽ കിടന്നു... വീണ്ടും ഉറങ്ങി എന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ അവൾ തന്റെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ആ കയ്യിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു.... കണ്ണുകളിൽ ചെറുതായി നനവ് പടർന്നു.... എത്ര നേരം ആ കയ്യും നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് ഇരുന്നു എന്നറിയില്ല . ഒരുപാട് നേരം ..ആ മനുഷ്യന്റെ സാമിപ്യം അവൾ അത്ര മാത്രം ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു... ആരോ വാതിൽ തുറന്നു വരുന്നതറിഞ്ഞു.... നോക്കിയപ്പോൾ ധീരവാണ്...,

അവൾ അവനെ നോക്കാതെ ഇരുന്നു..... ധീരവ് ആ പെണ്ണിന്റെ പരിഭവം കണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു... പിന്നെ ഒരു ചെയർ വലിച്ചിട്ട് അവൾക്ക് അടുത്തേക്ക് ഇരുന്നു... "സോറി..." അവൻ പതുക്കെ പറഞ്ഞു.. അവൾ മറുപടി പറയാതെ മറ്റെങ്ങോ നോക്കിയിരുന്നു... അവളുടെ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പരിഭവത്തെ അവൻ കൗതുകത്തോടെ നോക്കി.. "ഇതൊക്കെ എന്താ...??" ടേബിളിൽ ഇരിക്കുന്ന കവറിലേക്ക് നോക്കി അവൾ ഗൗരവത്തോടെ ചോദിച്ചു... "ഗൗരിയമ്മ ഉണ്ടാക്കി ഭക്ഷണമാണ്.. കഞ്ഞിയും ഉണ്ട് ... നാളെയല്ലേ ഡിസ്ചാർജ് ആവൂ....." അവൻ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു... അവൾ കണ്ണുകൾ ചുരുക്കി അവനെ നോക്കി... "ഗൗരിയമ്മ പറഞ്ഞിട്ടാണോ...ഇപ്പോ വന്നത്..." അവൾ ചോദിക്കുന്നത് കേട്ട് അവൻ ചിരിച്ചു.. പിന്നെ നിഷേധത്തിൽ തലയാട്ടി... "ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ട് ഗൗരിയമ്മ ഉണ്ടാക്കിയതാ...." കുസൃതി ചിരിയാലെ അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവളുടെ മുഖമൊന്നു വിടർന്നു... അവനൊന്നു കൂടെ അവളോട് ചേർന്നിരുന്നു... "സോറി..." "മ്മ്...." ഗൗരവത്തോടെ അവളൊന്നു മൂളി.. "ഒരു റിലേറ്റവിന്റെ കാൾ വന്നു... അതോടെ മൂഡ് പോയി.. ആ ദേഷ്യത്തിലായിരുന്നു ഞാൻ..."

അവൻ പറഞ്ഞു... "എന്തായിരുന്നു കാര്യം..." "പേർസണൽ...." അവൻ ശബ്ദം താഴ്ത്തി..... അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു.... ആ പുഞ്ചിരി അവനിലും നിറഞ്ഞു....  "നമ്മള് പോവാണോ...??" വാപ്പിയുടെ ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടൺസ് ഇട്ടു കൊടുക്കവേ മുന്നയൊന്നു തലയാട്ടി..... "ഞാനില്ല.... എനിക്ക് ഇവിടെ കിടന്നാൽ മതി...." വാശിയോട് വീണ്ടും ബെഡിലേക്ക് ഇരുന്നു.. മുന്നയൊന്നു നിശ്വസിച്ചു കൊണ്ട് കസേരയിൽ താടിക്കും കൊടുത്തിരിക്കുന്ന ധീരവ് ചിരിച്ചു... "ആശുപത്രിയിലേക്കല്ല വാപ്പിച്ചി.... വീട്ടിലേക്കാ....." അവൾ വാപ്പിയോട് ചേർന്നിരുന്നു...അദ്ദേഹം മുഖം ചെരിച്ചവളെ നോക്കി.. "സത്യം... വാപ്പീടെ മോൻ കള്ളം പറയുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ..??" അവൾ ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു... അദ്ദേഹം ഇല്ലെന്ന് തലയനക്കി.. "മോനോ..??" ധീരവ് പുരികം ഉയർത്തിയും താഴ്ത്തിയും അവളെ നോക്കി... "മ്മ്.... ഞാനെ... ഞാനെന്റെ വാപ്പീടെ മോനാ... അല്ലെ വാപ്പി..." അവൾ വാപ്പിയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു... "വാപ്പി എന്നെ അങ്ങനെയ വിളിക്കാ....മോനേന്ന്..." അവൾ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ആഷി ആ പിതാവിനെ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കി...

മുന്നയെ നോക്കിയിരിക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം.. ഇടക്ക് മുന്നയുടെ കവിളിൽ അദ്ദേഹം ഉമ്മ വെച്ചു.... ആ നേരം മുന്നയുടെ മുഖം വിടരുന്നതും.... വാപ്പിയിലേക്ക് ചേർന്നിരിക്കുന്നതും കാണാം.... അവൻ അവരെ നോക്കി ഇരുന്നു... പരസ്പരമുള്ള സ്നേഹം കൊതിയോടെ നോക്കി.... ഒരു പക്ഷേ വാപ്പിയുടെ അസുഖംമാറിയാൽ ഉണ്ടാവുന്ന അത്ര സന്തോഷം ലൈലക്ക് മറ്റൊന്നുമുണ്ടാവില്ല....അവൻ ഓർത്തു മുന്നയുടെ വാപ്പിക്ക് പുതിയ അന്തരീക്ഷം മനസ്സിന് അത്ര പിടിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു... ചുറ്റും അനിഷ്ടത്തോടെ നോക്കി...റൂമിന്റെ ഒരു മൂലയിൽ ചടഞ്ഞിഇരിപ്പാണ്... ഗൗരിയമ്മ വന്ന് കണ്ടു... അവർക്ക് പാവം തോന്നി.... "കഷ്ടം.... ആ മോൾക്ക് എന്ത് സങ്കടം കാണും... അത് ഒന്നും പുറത്ത് കാണിക്കുന്നില്ലെന്നേ ഒള്ളൂ..." തന്റെ മടിയിൽ തല വെച്ച് കിടക്കുന്ന ധീരന്റെ തലയിൽ തലോടി കൊണ്ട് പറയുകയാണ് ഗൗരിയമ്മ.... ധീരവ് മറുത്ത് ഒന്നും പറയാതെ അവർ പറയുന്നതും കേട്ട് അങ്ങനെ കിടന്നു.... "മോളുടെ അച്ഛന്റെ അസുഖം മാറുവോ മോനെ...??" ഗൗരിയമ്മ ചോദിച്ചു... "അറിയില്ല... ഓരോരുത്തരുടെ മനസിന്റെ കാര്യമല്ലേ...." അവനൊന്നു നിശ്വസിച്ചു....

"മാറിയാൽ മതിയായിയിരുന്നു.. സുഖമില്ലാത്ത അച്ഛനേം കൊണ്ട് ആ പെൺകുട്ടി എത്രെയെന്ന് വെച്ചാ നടക്കുന്നെ...." സങ്കടത്തോടെ ഗൗരിയമ്മ പറഞ്ഞു.. ധീരവ് അവരെ ചുറ്റി പിടിച്ചു കിടന്നു.... "നീ ഇന്ന് ലേറ്റ് ആയോ മുന്ന...." "ആഹ് ചേട്ടാ.....ഒരു വീട്ടിലേക്ക് ഡെലിവറി ഉണ്ടായിരുന്നു... അവർ അത് പിക്ക് ചെയ്യാൻ വരാൻ ഇത്തിരി ലേറ്റ് ആയി...." മുന്ന ദൃതിയിൽ ഫുഡ്‌ ഡെലിവറി ബാഗ് അവിടെ വെച്ച് ഡ്രെസ്സിഗ് റൂമിലേക്ക് ഒരു ഓട്ടമായിരുന്നു... വേഗം യൂണിഫോം മാറ്റി ഡ്രസ്സ്‌ എടുത്തിട്ട് വേഗം വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.. മനസ്സിൽ മുഴുവൻ വാപ്പച്ചിയാണ്... ഗൗരിയമ്മ നോക്കും... വീട്ടിൽ ഉണ്ടേൽ ധീരവും കൂട്ടിരിക്കും... അദ്ദേഹത്തിന് എപ്പോഴും ഒറ്റക്ക് ഇരിക്കാനാണ് ഇഷ്ടം... അവൾ വീട്ടിലെത്തി പടികൾ ഓടി കയറി.. റൂമിൽ ചെന്നപ്പോൾ വാപ്പച്ചിയേ കണ്ടില്ല... ഇനി പുറത്തേക്ക് ഓടി പോയി കാണുമോ ...? ഉള്ളം ഭയക്കാതിരുന്നില്ല..... എന്തോ ഓർമയിൽ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് ഓടി.... അവിടുത്തെ കാഴ്ച്ചയിൽ അവൾ ചലിക്കാനാവാതെ നിന്നു............. (തുടരും).................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...