WITH LOVE 🖤: ഭാഗം 23

എഴുത്തുകാരി: ആൻവി

"മുന്ന നിന്റെ ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നു...??" ഡ്രസിങ് റൂമിൽ നിന്ന് ആരോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു... "ദാ... വരുന്നു..... ഇതൊന്ന് സെർവ് ചെയ്യട്ടെ...." മുന്ന കയ്യിലിരുന്ന ഫുഡുമായി ടേബിളിനടുത്തേക്ക് ചെന്നു...ദൃതിയിൽ ഓടി ചെന്ന് ഫോൺ എടുത്തു നോക്കി... ധീരവ് ആണല്ലോ...അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ ചിരിച്ചു..... വേഗം കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്ത് ചെവിയോട് ചേർത്ത് വെച്ചു... "ധീര...പിന്നെ വിളിക്ക്.. ഇന്ന് ഇത്തിരി തിരക്കുണ്ട്...." ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു അവൾ... അപ്പുറത്ത് നിന്ന് മറുപടിയൊന്നും കിട്ടിയില്ല.... അവന്റെ നിശ്വാസമല്ലാതെ... "ഹലോ... ധീര... ധീരവ്..." "ലൈല....." അവൻ ഉയർന്ന ഹൃദയമിടിപ്പോടെ വിളിച്ചു... അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പും താളം തെറ്റി.. "ധീ... ധീര... നിന്റെ ശബ്ദം എന്താ വല്ലാതെ....??.. എന്ത്‌ പറ്റി.." "നീയൊന്ന് sn ഹോസ്പിറ്റൽ വരെ വാ...." "അയ്യോ.. ഹോസ്പിറ്റലൊ.. എന്താ.... എന്ത് പറ്റി... ന്റെ.. വാപ്പിക്ക് എന്തേലും...." അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ ആധി നിറഞ്ഞു... "വാപ്പിക്ക് ചെറുതായിട്ട് ചെസ്റ്റ് പൈൻ വന്നു.... കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലെന്ന് ഡോക്ടർ...." ബാക്കി പറയും മുന്നേ അവൾ ഫോൺ കട്ടാക്കിയിരുന്നു...

ഇട്ടിരുന്ന വേഷം മാറാതെ... തലയിലെ റെഡ് ക്യാപ് നിലത്തേക്ക് ഇട്ട് ബൈക്കിന്റെ കീയും എടുത്തവൾ പുറത്തേക്ക് ഓടി... ആരോടും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല..... ബൈക്കിന്റെ വേഗത കൂട്ടി.. എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിയാ മതിയെന്നായിരുന്നു... ഹൈവേ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആരൊക്കെയോ തന്നെ ഫോളോ ചെയ്യുന്ന പോലെ തോന്നി.... മിററിലൂടെ പുറകിലേക്ക് നോക്കി..... അന്ന് കണ്ട അതേ വാൻ ആണ്..... അവൾ ബൈക്കിന്റെ വേഗതകൂട്ടി കൊണ്ടിരുന്നു..... എതിരെ വന്ന കാർ കണ്ടവൾ ബൈക്ക് വെട്ടിച്ചു... ബാലൻസ് കിട്ടാതെ നിലത്തേക്ക് മറിഞ്ഞു.... "ആഹ്...." ചരലിലേക്ക് കൈ കുത്തിവീണപ്പോൾ കുഞ്ഞി കൂർത്ത കല്ലുകൾ കൈയ്യിൽ കുത്തി കയറി... കാലിലേക്ക് മാറിഞ്ഞു വീണ ബൈക്ക് നേരെ വെക്കാൻ അവൾ പാട് പെട്ടു.... എങ്ങനെയോ ബൈക്ക് ഉയർത്തി വെച്ച് സ്റ്റാൻഡിൽ ഇട്ടു..... കാലിൽ ചെറിയ മുറിവുണ്ട്... ഉള്ളം കയ്യിൽ കല്ല് ഉരഞ്ഞും കുത്തിയും മുറിവുകൾ ഉണ്ട്... കയ്യൊന്ന് കൊട്ടി കുടഞ്ഞവൾ ബൈക്കിൽ കയറാൻ നേരം തനിക്ക് മുന്നിലൂടെ കടന്നു പോയ വാൻ കണ്ട് അവളൊരു നിമിഷം നിന്നു... അതിലുള്ളയാൾ അവളെ വല്ലാത്തൊരു നോട്ടം നോക്കി....അവൾ അയാളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു... വാൻ കണ്ണിൽ നിന്ന് മറയും അവരെ...

"ഹോസ്പിറ്റൽ വരാന്തയിലൂടെ ഓടുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ കലങ്ങിയിരുന്നു... നെഞ്ച് വല്ലാതെ പിടച്ചു... ദൃതിയിൽ ഓടി ആരെയോ ചെന്നിടിച്ചു... ധീരവായിരുന്നു. . "ധീര... വാ...പ്പി...." അവളുടെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞു... ധീരവ് അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു... "വാ.... ICU വിലാണ്..." "എന്താ.... എന്താ പറ്റ്യേ...?" ഡോറിന് പുറത്ത് നിന്ന് വാപ്പിയെ നോക്കി കൊണ്ട് അവൾ ധീരനോട് ചോദിച്ചു.... "അറിയില്ല... പെട്ടെന്ന് വേദനയെന്നും പറഞ്ഞു വീഴുകയായിരുന്നു...ഇപ്പോൾ ആള് മയക്കത്തിലാണ്....." "ഡോക്ടർ... ഡോക്ടർ എന്താ പറഞ്ഞെ ധീര...." വല്ലാത്ത പേടിയോടെയാണ് അവൾ ചോദിച്ചത്.... "നീ വന്നാൽ കാണാൻ പറഞ്ഞു... വാ.." അവൻ അവളെ നോക്കാതെയാണ് പറഞ്ഞത്... ആധിയോടെ അവൾ അവനൊപ്പം നടന്നു... ക്യാബിന്റെ മുന്നിലെത്തിയപ്പോൾ അവളൊന്നു നിന്നു... അവനെ ദയനീയമായി നോക്കി.. അവനൊന്നു കണ്ണ് ചിമ്മി കൊണ്ട് അവളെയും കൂട്ടി അകത്തേക്ക് കയറി.. "രണ്ട് പേരും ഇരിക്ക്..." ഡോക്ടർ അവരെ രണ്ട് പേരോടുമായി പറഞ്ഞു... "ഇനിയും ആരെ കാത്ത് നിൽക്കുകയാണ് ലൈല...??"

ഡോക്ടറുടെ ഗൗരവം നിറഞ്ഞ ശബ്ദം കേട്ട് മുന്ന മുഖം ഉയർത്തി അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി... ധീരവിന്റെ കയ്യിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു.. "ഡോക്ടർ.... എന്റെ അവസ്ഥ...." അവളുടെ ശബ്ദം ദയനീയമായി.... "പനമടച്ചാൽ ഇന്ന് തന്നെ ഓപ്പറേഷൻ നടത്താം..... ഞാൻ പറഞ്ഞ കാലാവധി വരെ നീട്ടി കൊണ്ട് പോകാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.." "ഡോക്ടർ....." മുന്ന ഞെട്ടി കൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തെ നോക്കി.. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നു.... ധീരവിന് ആകെ വല്ലായ്മ തോന്നി....ആദ്യമായാണ് അവൾ കരയുന്നത് കാണുന്നത്... അവളുടെ കണ്ണ് നീർ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു അകത്തു കിടക്കുന്ന മനുഷ്യൻ അവൾക്ക് എത്രത്തോളം പ്രിയപ്പെട്ടതാണെന്ന്.... അവൻ അവളുടെ കയ്യിൽ കൈ അമർത്തി... "കണ്ടിഷൻ വളരെ മോശമാണ് കുട്ടി... അതാണ് ഞാൻ പറയുന്നത്....' "അത്രയും ക്യാഷ് ഒരുമിച്ച് എടുക്കാൻ എന്റെ കയ്യിൽ ഇല്ല ഡോക്ടർ..." ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ വരാന്തയുടെ മൂലയിൽ മുഖം പൊത്തിയിരുന്ന കരയുന്നവളെ ധീരവ് അലിവോടെ നോക്കി. അവളോടെന്ത് പറയണം എന്നവന് അറിയില്ലായിരുന്നു....

താൻ കാരണം പലരുടെയും കണ്ണ് നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്... പക്ഷേ ഇതുവരെ ആരുടേയും കണ്ണ് തുടക്കാൻ തനിക്ക് സാധിച്ചിട്ടില്ല.... അവൻ അവളോട് ചേർന്ന് നിന്നു... "ലൈല പ്ലീസ്... കരയരുത്..." അവന്റെ ശബ്ദം നേർത്തു... "എനിക്ക്... എനിക്ക് അറിയില്ല ധീരവ് ഇനി എന്താ ചെയ്യാന്ന്...35 ലക്ഷം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ.... മരിച്ചു പണിയെടുത്താലും ചുരുങ്ങിയ സമയം കൊണ്ട് എനിക്ക് ഇത്രയും പൈസ ഉണ്ടാക്കാൻ പറ്റില്ല....പതിനായിരം രൂപ തികച്ച് കാണില്ല ഞാൻ സ്വരുകൂട്ടി വെച്ചത്....." അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണു കിടന്നവൾ പുലമ്പി.... ഏങ്ങി ഏങ്ങി കരയുന്നവളെ കാണെ അവന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു..... നെറ്റിയിൽ അവന്റെ ചുംബനം ഉതിർന്നു വീണു... "നമ്മുടെ വാപ്പിക്ക് ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല.... ഞാനില്ലേ കൂടെ..??" അവന്റെ കണ്ണിൽ നിന്ന് ഒരിറ്റ് കണ്ണ്നീർ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ പതിഞ്ഞു.... ആദ്യമായാണ് മറ്റൊരാൾക്ക്‌ വേണ്ടി കണ്ണുകൾ നിറയുന്നത്.... "നീ കയരുത് ലൈല...അതെനിക്ക് കണ്ട് നിൽക്കാൻ കഴിയില്ല...." "നീയെന്തിനാ ധീരവ് കരയുന്നത്...??" അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറി.... അവൻ കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ചു...

"അറിയില്ല.....നീ വിഷമിക്കുന്നത് കാണാൻ വയ്യടി...." അവൻ അവളുടെ തോളിലേക്ക് മുഖം അമർത്തി... അവളും അവനെ വാരി പുണർന്നു.....മുറ്റത്തൊരു ടാക്സി വന്ന് നിന്നപ്പോൾ ഗൗരിയമ്മ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി വന്നു... ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്ന് അവർ വന്നതാണ്... "എന്തായി മോനെ പോയിട്ട്... മോൾടെ അച്ഛന് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ...??" "ഇല്ല അമ്മേ..... കുഴപ്പമില്ല..." ധീരവ് അതും പറഞ്ഞു.. കാറിൽ ഇരുന്ന വാപ്പിച്ചിയെ ഇറക്കാൻ ലൈലയെ സഹായിച്ചു.... രണ്ട് പേരും കൂടെ അദ്ദേഹത്തെ റൂമിൽ കൊണ്ട് പോയി കിടത്തി.... "ഒന്ന് കൊണ്ടും പേടിക്കണ്ട.... വാപ്പിയെ നമ്മൾ പഴയത് പോലെയാക്കും....." റൂമിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങാൻ നേരം അവൻ അവളുടെ നെറുകയിൽ അമർത്തി മുത്തി... "ഞാൻ നിന്നെ എന്റെ ജീവനേക്കാൾ ഏറെ സ്നേഹക്കുന്നുണ്ട്.. ലൈല....." അവൻ മന്ത്രിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അവൾ അവനെ ചുറ്റി പിടിച്ചു കുറച്ചു നേരം നിന്നു..

റൂമിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോൾ പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന ഗൗരിയമ്മയെ കണ്ട് അവനൊന്നു പതറി... അവരുടെ കവിളിൽ ഒരുമ്മ കൊടുത്തവൻ റൂമിലേക്ക് പോയി.... ബെഡിൽ മുഖം അമർത്തി കിടക്കുമ്പോൾ അവന്റെ മനസ്സിൽ ലൈലയുടെയും ഗൗരിയമ്മയുടെയും മുഖം മനസിലൂടെ മിന്നി മാഞ്ഞു... കണ്ണുകൾ ഇറുക്കി അടച്ചു... കണ്ണുനീർ തലയിണയെ നനച്ചു.... ചോദ്യങ്ങൾക്കും ഉത്തരങ്ങൾക്കും ഇടയിൽ കിടന്നവൻ വലഞ്ഞു..... പലതും തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചു.... പലതവണ ഇവിടെ നിന്ന് പോകണം എന്ന് തീരുമാനിച്ചതാണ്.. പക്ഷേ പറ്റുന്നില്ല.... ലൈല... ഗൗരിയമ്മ... രണ്ട് പേരും അത്രമേൽ പ്രിയപ്പെട്ടവരാണ്... സ്നേഹം അറിഞ്ഞതും.. സ്നേഹിക്കാൻ പഠിച്ചതും..സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയതും..ഇവിടെ നിന്നാണ്.... വരരുതായിരുന്നു... ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ പാടില്ലായിരുന്നു.......!!!.......... (തുടരും).................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...