WITH LOVE 🖤: ഭാഗം 30

എഴുത്തുകാരി: ആൻവി

ധീരൻ കണ്ണുകൾ മുറുക്കി അടച്ചു തുറന്നു.... മുന്നിൽ പോലീസ് വേഷത്തിൽ നിൽക്കുന്ന മിഥുനേയും അവന്റെ പുറകിൽ നിൽക്കുന്ന ശ്രീയേയും അവനൊന്നു നോക്കി.... ശ്രീ അവനെ ദേഷ്യത്തിൽ നോക്കി.... അവൻ പുച്ഛത്തോടെ ചിരിച്ചു.... "അപ്പോൾ നമുക്ക് പോയാലോ ഡോക്ടർ സാറേ....." മിഥുൻ പുച്ഛത്തോടെ ചോദിച്ചു.... ധീരൻ ഒന്ന് ചിരിച്ചതെ ഒള്ളൂ... "നീ വേഷം മാറി ഇവിടെയാണ് എത്തിയത് എന്ന് അറിയാൻ വൈകി.... നീയും നിന്റെ കൂടെ ഉള്ളവരും കേരളത്തിലേക്ക് വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് ഡൽഹി പോലീസ് ഞങ്ങളെ വിവരമറിയിച്ചിരുന്നു..." മിഥുൻ ധീരന്റെ ഷർട്ടിൽ കുത്തി പിടിച്ചു... ധീരൻ പ്രതികരിച്ചില്ല.... "എത്രപേരുടെ ജീവനാടാ നിനക്കിനി എടുക്കാനുള്ളത് ഹേ..' മിഥുൻ അലറി കൊണ്ട് ധീരന്റെ കവിളിൽ അടിച്ചു.... കവിളിൽ കൈ വെച്ച് ധീരൻ ചിരിച്ചു... ഇതൊക്കെ പ്രതീക്ഷിച്ചതാണെന്ന പോലെ... മിഥുനും മറ്റു പോലീസുകാരും കൂടെ അവനെ പൊതിരെ തല്ലി.... നെറ്റിയും ചുണ്ടും പൊട്ടി ചോരയൊലിച്ചു...... ധീരന്റെ മനസ്സിൽ അപ്പോഴും അവളായിരുന്നു... ലൈല..!! കണ്ണുകൾ ഇറുക്കി അടച്ചവൻ ഓരോ അടിയും ഏറ്റു വാങ്ങി.... കണ്ണുനീരിനോപ്പം രക്തവും ഒലിച്ചിറങ്ങി.... "മിഥു മതി...... ഇവിടെ വെച്ച് ഇനി വേണ്ട... അമ്മായിപ്പോൾ വരും ആ പാവം അറിയണ്ട ഇവൻ ഒരു ദുഷ്ടനാണെന്ന്...." ശ്രീ അവനിൽ നിന്ന് വെറുപ്പോടെ മുഖം തിരിച്ചു....

ധീരവ് ചോര തുപ്പി കൊണ്ട് പതിയെ എഴുനേറ്റു... "ഇവൻ ചത്താലും കുഴപ്പമില്ല... അങ്ങ് കേന്ദ്ര ഗവണ്മെന്റിന്റെ ഓർഡറുണ്ട്.... അതിന്റെതായ procedure ഉണ്ട് അത് കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ഇവൻ ലോകം കാണില്ല....." മിഥുൻ വലിഞ്ഞു മുറുകെ മുഖത്തോടെ പറഞ്ഞു... "അതിന് മുന്നേ ഞാനങ്ങു ചത്താലോ...." ധീരന്റെ തളർന്ന സ്വരം...എങ്കിലും ഗൗരവം നിറഞ്ഞതായിരുന്നു... എല്ലാവരും ഞെട്ടി തിരിഞ്ഞ് നോക്കി.... "ഏയ്‌ നോ..." മിഥുൻ അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയി.. അവൻ ക്രൂരമായ ചിരിയോടെ ഗൺ ഒന്നൂടെ അവന്റെ തലയിലേക്ക് അമർത്തി വെച്ചു... "നോ... നോ.. ധീരവ്..." മിഥുൻ അവന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു... ധീരൻ നിഷേധാർത്ഥം തലയനക്കി.... "മുന്നോട്ട് വരരുത്... എനിക്കിനി ഒന്നും നോക്കാനില്ല...." ധീരന്റെ ശബ്ദം ഉയർന്നു... "ഓക്കേ കൂൾ... കൂൾ...." മിഥുന്റെ വെപ്രാളം കണ്ട് ധീരൻ ചിരിച്ചു... "എനിക്ക് കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ പറയാനുണ്ട് അത് കേട്ടിട്ട് കൊണ്ട് പോകാം എന്നെ....." ധീരവ് കിതച്ചു.... മിഥുൻ പുറകിലുള്ള പോലീസുകാരോട് കണ്ണ് കാണിച്ചു... അവർ തലയനാക്കി ഗൺ എടുത്തു വെച്ചു.... ധീരൻ ചുണ്ടൊന്ന് കോട്ടി ചിരിച്ചു....

"ഞാൻ നിങ്ങളുടെ കൂടെ വരാം.. പക്ഷേ എന്നെ കൊണ്ട് പോകും മുന്നേ...." ധീരൻ അത്രയും പറഞ്ഞു നിർത്തി എല്ലാവരെയും നോക്കി... "50 ലക്ഷം....50 ലക്ഷം വേണം.... എന്നെ പിടിച്ചു കൊടുത്താൽ കിട്ടും എന്ന് പറഞ്ഞ പണമില്ലേ... അല്ല എന്റെ ജീവന്റെ വില...അത് വേണം... എനിക്കല്ല.... ലൈല.. അവൾക്ക് അത് ആവശ്യമാണ്‌... അത് അവൾക്ക് കൊടുക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ വരാം.... ഇല്ലേൽ..." പറഞ്ഞു നിർത്തി അവനൊന്നു മുരണ്ടു.. "ഇത്രനാളും ആരുടേയും മുന്നിൽ പെടാതെ ഇവിടെ എത്താൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിൽ നിന്റെയൊക്കെ കണ്മുന്നിലൂടെ രെക്ഷപെടാൻ എനിക്ക് ഇതിന്റെയൊന്നും ആവശ്യമില്ല...." വായിൽ ഊറി വന്ന രക്തം തുപ്പി കളഞ്ഞവൻ കയ്യിലെ ഗൺ അവിടുള്ള ടേബിളിനടിയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു.. മിഥുനും ശ്രീയും പരസ്പരം നോക്കി...  ലൈലക്ക് വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നി... എന്തിനെന്ന് അറിയാതെ അവളുടെ ഉള്ളം വിങ്ങി.... ധീരവ് ഇതെവിടെ പോയി കിടക്കുവാ... കണ്ണുകൾ ഇടക്ക് വരാന്തയിലേക്ക് നീളും... അവളുടെ കൺകോണിൽ നിന്ന് കണ്ണ് നീർ ഒലിച്ചിറങ്ങി.... എങ്ങോട്ടാണ് അവൻ പോയത്.... പറ്റുന്നില്ല ഒറ്റക്ക്.... അവൻ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ..!! അവളുടെ ഹൃദയം വിങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.... എത്രയും പെട്ടന്ന് ഓപ്പറേഷൻ നടത്താം എന്ന് വാക്ക് പറഞ്ഞു പോയതാണ്...

മണിക്കൂർ എത്ര കഴിഞ്ഞു... ഫോൺ ശബ്ധിക്കുന്നത് കേട്ടാണ് അവൾ ചിന്തകൾക്ക് വിരാമം ഇട്ടത്..... ധീരനാവണെ എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ട് ആണ് ഫോൺ എടുത്തു നോക്കിയത്... നോക്കിയപ്പോൾ ഗൗരിയമ്മയായിരുന്നു... "ഹലോ... ഗൗരിയമ്മേ...??" "കുഞ്ഞേ... അച്ഛന് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ അല്ലെ..." "ഇല്ല അമ്മേ..." അവളുടെ സ്വരം ഇടറാതെ ഇരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.... "ഞാനൊന്ന് ന്റെ ഏട്ടന്റെ വീട്ടിൽ പോയതാ... വന്നപ്പോൾ ഇവിടെ ആരേം കാണാനില്ല... ധീരനുണ്ടോ കൂടെ...??" "ധീരൻ.... ഇവിടെന്ന് പോയിട്ട് കുറെ നേരായി..." "ആണോ... ഇങ്ങോട്ട് എത്തിയിട്ടില്ലെന്ന ശ്രീക്കുട്ടനെ വിളിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞത്.." "ഞാൻ ഞാൻ പിന്നെ വിളിക്കാം അമ്മേ..." അവൾ ഫോൺ കട്ടാക്കി.. അവന് എന്തോ അപകടം പറ്റിയെന്നു മനസ്സ് പറയും പോലെ.... അന്നത്തെ ദിവസം അവൾ അവനെ കാത്തിരുന്നെങ്കിലും കണ്ടില്ല... ഫോണിലേക്ക് വിളിച്ചു നോക്കി.. നമ്പർ നിലവിലില്ലെന്നാണ് കേട്ടത്... വാപ്പിയുടെ നിലയും അപകടത്തിലേക്ക് പോയി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.... "എന്താണ് തീരുമാനം ഓപ്പറേഷൻ നടത്താതെ ഇനി മുന്നോട്ട് പോകാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല..." ഡോക്ടറുടെ വാക്കുകൾക്ക് മുന്നിൽ നിസ്സഹായായി ഇരിക്കാനേ അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞൊള്ളൂ.... പെട്ടന്നൊരു തീരുമാനം അറിയിക്കാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവസാനമായി ഒരിക്കൽ കൂടെ അവൾ ഫോണിലെ ധീരവ് എന്ന് പേരിൽ വിരൽ അമർത്തി... "താങ്കൾ വിളിക്കുന്ന നമ്പർ നിലവിലില്ല..."

ഒരിക്കൽ കൂടെ കേട്ടപ്പോൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കി അടച്ചു കൊണ്ട് വരാന്തയിലെ സീറ്റിൽ ഒന്നിരുന്നു... "മുന്നാ....." വിളിക്കേട്ടവൾ മുഖം ഉയർത്തി നോക്കി... ശ്രീ....!! അവൻ അവൾക്ക് നേരെ ഒരു ബോക്സ്‌ നീട്ടി.... അവൾ ചോദ്യഭാവത്തിൽ അവനെ നോക്കി... "ധീ.. ധീരവ് തരാൻ പറഞ്ഞതാണ്...." അത്രമാത്രമേ കേട്ടോള്ളൂ... വേഗം അത് വാങ്ങി നോക്കി.... അത് തുറന്നപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ടത് ഒരു ലെറ്റർ ആയിരുന്നു.... പ്രിയപ്പെട്ട ലൈലക്ക്..... അങ്ങനെ വിളിക്കാൻ അർഹതയുണ്ടോ...?? ഇല്ലെന്ന് അറിയാം.... കാരണം ഞാനെന്നും തെറ്റായിരുന്നു.... ഓരോ വരികളിലൂടെയും അവൾ മിഴികൾ ഓടിച്ചു... പല വാക്കുകളും കണ്ണ് നീർ വീണു മാഞ്ഞു പോയിരിക്കുന്നു.... പറഞ്ഞത് എല്ലാം കള്ളമായിരുന്നു.... എന്റെ പ്രണയമൊഴികെ.... ധീരവ്... അതെനിക്ക് ഈ നാട്ടിൽ ജീവിക്കാനുള്ള ഒരു മുഖം മൂടി മാത്രമാണ്.... ഞാൻ ധീരവ് അല്ല... പക്ഷേ ധീരവ് ആയി ജീവിക്കാൻ ഞാൻ എപ്പോഴൊക്കെയോ കൊതിച്ചു പോയിരുന്നു..... പക്ഷേ കഴിയില്ല...ഖൈസ് അബ്‌ദുൾ സമദ് അതാണ്‌ ഞാൻ... ഖൈ... ഖൈസ്.... അവളുടെ കണ്ണുനീർ ആ പേരിലേക്ക് ഇറ്റി വീണു............. (തുടരും).................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...