WITH LOVE 🖤: ഭാഗം 5

എഴുത്തുകാരി: ആൻവി

"Excuse me...." വീർത്ത മുഖത്തോടെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന മുന്നയുടെ വിരൽ ഞൊടിച്ചു കൊണ്ട് അവൻ വിളിച്ചു... അവളൊന്നു ഞെട്ടി.... "കോഫീ...." അവൻ ഒന്ന് കൂടെ പറഞ്ഞു... "സോറി... ഇപ്പൊ കൊണ്ട് വരാം.." അവൾ വിളറിയ മുഖത്തോടെ അവനെ നോക്കി.. പിന്നെ വേഗം തിരിഞ്ഞു നടന്നു.... ഫോണിൽ കാര്യമായി എന്തോ നോക്കി കൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നവന്റെ മുന്നിലേക്ക് അവൾ കോഫീ കൊണ്ട് വന്ന് വെച്ചു... തിരികെ പോകാൻ നിന്നപ്പോൾ വീണ്ടും അവനെ വിളിച്ചു.. "ഒരു ചിക്കൻ ബർഗർ കൂടെ.." മുഖം ഉയർത്താതെ അവൻ പറഞ്ഞു.. അവളുടെ മുഖം ചുവന്നു.... അവനെ ദേഷ്യത്തോടെ നോക്കി കൊണ്ട് അവിടെന്ന് പോയി..... ധീരൻ മുഖം ഉയർത്തി അവളുടെ പോക്ക് കണ്ട് പുഞ്ചിരിച്ചു.... പിന്നെ വീണ്ടും ഫോണിലേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു.. ഒരു പ്ലേറ്റിൽ ബർഗർ കൂടെ കൊണ്ട് വന്ന് വെച്ച് കൊണ്ട് അവൾ അവനെ നോക്കി... "Anything else..."

തലയിലെ തൊപ്പി ഒന്ന് കൂടെ ശെരിക്ക് വെച്ചവൾ ചോദിച്ചു.. കോഫീ കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ മുഖം ഉയർത്തി അവൾ അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.... "ബിൽ....." അവൻ ചോദിച്ചത് കേട്ടപ്പോൾ അവൾക്കും അറിയാതെ ചിരി വന്നു... കീഴ്ചുണ്ട് കടിച്ചു പിടിച്ച് ചിരി ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചവൾ തലയാട്ടി കൊണ്ട് കയ്യിലെ നോട്ട് പാഡിൽ എന്തോ എഴുതി അവനു നേരെ നീട്ടി.... അവനത് വാങ്ങി.... "ലൈല..." തിരികെ നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിയവൾ അവന്റെ വിളി കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി... "ബൈ...." കണ്ണ് ചിമ്മിയൊന്നു പുഞ്ചിരിച്ചവൻ എഴുനേറ്റ് ബിൽ സെക്ഷനിലേക്ക് നടന്നു... അവളുടെ മുഖമൊന്നു ചുളിഞ്ഞു... പിന്നെ സ്വയം ഒന്ന് തലക്കടിച്ചു കൊണ്ടവൾ അടുത്ത ടേബിളിനടുത്തേക്ക് നടന്നു...  "മോനിത് എവിടെ പോയതാ..." ഉമ്മറ പടിയിൽ ഇരുന്ന മൊന്തയിലെ വെള്ളം കൊണ്ട് കാലു കഴുകി കൊണ്ട് അവൻ മുഖം ഉയർത്തി നോക്കി.. "ഞാനൊന്ന് പുറത്ത് പോയതാ അമ്മേ.. വീട്ടിൽ ഇരുന്ന് ബോറടിച്ചപ്പോൾ..." അവനൊന്നു പറഞ്ഞു നിർത്തി... "എന്നാ ഇങ്ങോട്ട് കയറി വാ... ഞാനൊരാളെ പരിജയപെടുത്തി തരാം.." "ആരെയാ..?"

"അതൊക്കെ ഉണ്ട് മോൻ വാ.." ഗൗരിയമ്മ അവന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് അകത്തേക്ക് ചെന്നു... ഹാളിൽ ഇരുന്ന് ചായ കുടിക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരനെ കണ്ട് ധീരന്റെ മുഖം ചുളിഞ്ഞു.. "മിഥു മോനെ.. ഇതാണ് എന്റെ ധീരവ് മോൻ...." ഗൗരിയമ്മ ധീരനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു... ധീരനെ നോക്കി മിഥുൻ പുഞ്ചിരിച്ചു... "ഹായ്.... ഞാൻ മിഥുൻ... ഗൗരിയമ്മയുടെ റിലേറ്റീവ് ആണ്...ഈ വഴി വന്നപ്പോൾ കയറിയതാ... തന്നെ ഒന്ന് കണ്ടിട്ട് പോകാം എന്ന് കരുതി...." ധീരൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവന്റെ കയ്യിലേക്ക് കൈ ചേർത്ത് വെച്ചു. "ഹരിയും ധീരവും ഒരുമിച്ചാണോ വർക്ക്‌ ചെയ്യുന്നത്..." "ഏയ്‌ അല്ല.. ഞാൻ മെഡിക്കൽ ഫീൽഡ് ആണ്.... ഹരി ഐടി ഫീൽഡും...." ധീരൻ ഒരു ചിരിയോടെ മറുപടി കൊടുത്തു... "ഓഹ് നൈസ്...." "മിഥുൻ വർക്ക് ചെയ്യുവാണോ??" "ആയിരുന്നു ഇപ്പൊ റിസൈൻ ചെയ്തു..." "അതെന്ത് പറ്റി...??"

"Ips training കഴിഞ്ഞ് ഇപ്പൊ ഇറങ്ങിയതെ ഒള്ളൂ...procedures ഒക്കെ തീർത്ത് മറ്റന്നാൾ ജോയിൻ ചെയ്യണം...." "ഓഹ്.. ഗ്രേറ്റ്‌ മാൻ.." ധീരവ് അവനെ വാരി പുണർന്നു... "Thanks bro..." മിഥുൻ പുഞ്ചിരിച്ചു... "എന്നാ ഞാൻ ഇറങ്ങട്ടെ.... ഗൗരിയമ്മേ ഹരി വിളിച്ചാൽ പറഞ്ഞേക്ക്...." "ശെരി മോനെ...." മിഥുൻ ധീരനെ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് യാത്ര പറഞ്ഞു... ധീരവും ചിരിച്ചു...  സന്ധ്യ മയങ്ങിയ നേരം... പക്ഷികൾ കലപില കൂട്ടി അവരവരുടെ കൂട്ടിലേക്ക് ചേക്കേറാൻ ഒരുങ്ങുന്നു.... പകലും രാത്രിയും തമ്മിൽ കൂട്ടി മുട്ടിയ നിമിഷം..... പകൽ വിടവാങ്ങുകയാണ്... രാത്രി അന്തീരക്ഷത്തെ പൊതിയാൻ വെമ്പൽ കൊള്ളുന്നു.... മുന്നയുടെ ബുള്ളറ്റ് ഒരു വലിയ ഗേറ്റിന് മുന്നിൽ വന്നു നിന്നു.... സന്ധ്യ ആയത് കൊണ്ട് ഗേറ്റിന് മുന്നിലെ വിളക്കുകൾ തെളിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.... അവൾ ബൈക്കിൽ നിന്നിറങ്ങി.... "Aayur mentel hospital...." നെയിം ബോർഡിലേക്ക് നോക്കി അവൾ നിശ്വസിച്ചു.... ഹാൻഡിലി തൂക്കിയിട്ട ക്യാമറയും കയ്യിലെടുത്തവൾ മുന്നോട്ട് നടന്നു... അവളെ കണ്ടപ്പോൾ സെക്യൂരിറ്റി ചിരിയോടെ ഗേറ്റ് തുറന്നു.

. "ഡോക്ടർ പോകാതെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോഴേ തോന്നി.. ആരോ വരാനുണ്ടെന്ന്...ഈ സമയത്ത് ഒരു വിസിറ്റർ ഉള്ളത് മോളാ..... ഇന്ന് അൽപ്പം കൂടെ വൈകിയോ...??" അവളെ കണ്ടപ്പോൾ സെക്യൂരിറ്റി ചേട്ടൻ പുഞ്ചിരിയോടെ തിരക്കി.... "മ്മ്... വൈകി....." അവൾ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിയിച്ച് അകത്തേക്ക് കയറി.... ആദ്യം പോയത് ഡോക്ടറേ കാണാൻ ആണ്... "വാപ്പി ഇപ്പൊ എങ്ങനെയാണ് ഡോക്ടർ... സൈലന്റ് ആണോ...." "See laila.. തന്റെ ഫാദർ ഒരു മെന്റൽ patient മാത്രമല്ല.... അറിയാലോ അദ്ദേഹം ഒരു ഹാർട്ട്‌ പേഷ്യന്റെ കൂടെ ആണ്..ഞാൻ കാർഡിയക് സ്പെഷ്യലിസ്റ്റ് mr സക്കറിയയേ കണ്ട് സംസാരിച്ചു...." ഡോക്ടർ പറയുന്നത് ലൈല നെഞ്ചിടിപ്പോടെ ആണ് കേട്ടത് " അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസ്ഥ വെച്ച് ഞങ്ങൾക്ക് കൂടുതൽ ബലം പ്രയോഗിക്കാൻ പറ്റില്ല... ചില നേരത്ത് വല്ലാതെ വയ്ലന്റ് ആകും.. ഇങ്ങനെയുള്ളവർക്ക് ഞങ്ങൾ പ്രേഫർ ചെയ്യുക ഷോക്ക് ട്രീറ്റ്മെന്റ് ആണ്... ബട്ട്‌ തന്റെ വാപ്പിടെ കാര്യത്തിൽ അത് നല്ലതല്ല....തനിക്ക് മനസിലാവുന്നുണ്ടോ...??" ഡോക്ടർ മുന്നിലിരിക്കുന്ന ലൈലയേ ഉറ്റു നോക്കി..

"ഉണ്ട് ഡോക്ടർ...ഓപ്പറേഷൻ നടത്താൻ എനിക്ക് അൽപ്പം സാവകാശം കൂടെ വേണം...." "അധികം വൈകരുത്... എനിക്ക് അത്രയേ പറയാനൊള്ളൂ...." അത് കേട്ട് ലൈലയൊന്നു നിശ്വസിച്ചു... "പോയി വാപ്പയേ കണ്ടോളൂ.. അറിയാലോ ഈ ടൈമിൽ വിസിറ്റേഴ്സ് അലോഡ് അല്ല..." ഡോക്ടർ ഗൗരവത്തോടെ പറഞ്ഞു... അവളൊന്നു തലയാട്ടി കൊണ്ട് എഴുനേറ്റു... രണ്ട് സൈഡിലും ഇരുമ്പ് കമ്പികൾ കൊണ്ട് തീർത്ത ഇരുട്ട് മുറികളുള്ള വരാന്തയിലൂടെ അവൾ നടന്നു. ആരുടെയൊക്കെയോ ഉച്ചത്തിലുള്ള നിലവിളികളും പൊട്ടിചിരികളും അലർച്ചകളും കേട്ടു... തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ മുന്നോട്ട് നടന്നു... ലക്ഷ്യം വെച്ചു വന്ന മുറിയിലെത്തിയപ്പോൾ അവളുടെ കാലുകൾ നിശ്ചലമായി... നേരിയ ഒരു വെളിച്ചം മാത്രം.... ആകെ ഒരു നിശബ്ദത.... "വാ.... വാപ്പി....." റൂമിന്റെ മൂലക്കൽ ചുരുണ്ടു കൂടി കിടന്നൊരു രൂപത്തെ നോക്കി അവൾ വിളിച്ചു.. ഞെട്ടി പിടഞ്ഞു കൊണ്ട് അദ്ദേഹം എഴുനേറ്റു.... അവളും പേടിച്ച് പുറകിലേക്ക് ഒന്ന് നീങ്ങി..... "ആരാ...മുന്നയാണോ " ഇരുട്ടിൽ ചോര നിറമുള്ള ആ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങിയത് അവൾ കണ്ടു....

"ആ... അതേ മുന്നയ...." അവൾ തലയാട്ടി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. അവൾ അദ്ദേഹത്തിനടുത്തേക്ക് ചെന്നു.... ഉടുമ്പ് പിടിക്കും വിധം അദ്ദേഹം അവളെ കെട്ടി പിടിച്ചിരുന്നു.... അവൾക്ക് ശ്വാസം മുട്ടുന്നത് പോലെ തോന്നി... "വാപ്പി....." "വാപ്പിക്ക് പേടിയാ.... പേടിയാ മുന്നേ ഇവിടെ... കൊണ്ട് പോ.. ഇവിടുന്ന് കൊണ്ട് പോ...." അദ്ദേഹം വീണ്ടും വീണ്ടും അവളെ മുറുകെ പിടിച്ചു..... "കൊണ്ട്... പോകാം...." അവൾ അദ്ദേഹംത്തെ പുറത്ത് പതിയെ തട്ടി.... "കൊണ്ടോവോ...??" "മ്മ്...." അവളൊന്നു മൂളി.. ആ കൈകൾ പതിയെ അഴിഞ്ഞു വരുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു.... അവളുടെ കയ്യിലെ ക്യാമറ കണ്ടപ്പോൾ ആ മുഖം വിടർന്നു.. "ഇതെനിക്കാണോ...." "മ്മ്ഹ്ഹ്... ഇതെനിക്ക് എന്റെ വാപ്പി തന്നതാ....." അവൾ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു "ഞാൻ... ഞാനല്ലേ മുന്നയുടെ വാപ്പി...." ആ മുഖത്ത് സങ്കടം നിറഞ്ഞു.... അവൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ നെറ്റിയിൽ ചുംബിച്ചു.. "അതേ എന്റെ വാപ്പിയേ..

പക്ഷേ ഇത് ഞാൻ കൊണ്ട് വന്നത് വാപ്പിക്ക് താരനല്ല .. വാപ്പിടെ ഫോട്ടോ എടുക്കാനാ...." "ആണോ.... ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ പറ്റുവോ...??" "മ്മ്... പറ്റും... വാ..." അവൾ അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹത്തോടെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് പുറത്തേക്ക് നടന്നു...."ദൈവമേ നല്ല മഴയാണല്ലോ ആ കൊച്ചിനെ ആണേൽ കാണാനുമില്ല...." നിർത്താതെ പെയ്യുന്ന മഴയിലേക്കും.. ചുമരിലെ ക്ലോക്കിലേക്കും മാറി മാറി നോക്കി കൊണ്ട് ഗൗരിയമ്മ ആധിയോടെ നിന്നു... "അവളിങ്ങ് വന്നോളും അമ്മേ... കൊച്ചു കുട്ടിയൊന്നുമല്ലല്ലോ..." ചാരു പടിയിൽ ഇരുന്ന് ധീരവ് ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു... "എനിക്ക് എന്തോ ഒരു വല്ലായ്മ.... ഇവിടെ നിൽക്കുന്ന കുട്ടിയല്ലേ...." "ടെൻഷൻ വേണ്ടെന്റെ ഗൗരിയമ്മേ... മരുന്ന് കഴിച്ചതല്ലേ.. ചെന്ന് കിടക്കാൻ നോക്ക്...ആ കൊച്ച് വന്നാൽ ഞാൻ എടുത്തു കൊടുത്തോളാം കീ..." അവൻ അവരെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

പിന്നെയും അൽപനേരം കൂടെ അവിടെ നിന്ന ശേഷം ഗൗരിയമ്മ അകത്തേക്ക് പോയി... ധീരവ് ദീർഘമായി നിശ്വസിച്ചു കൊണ്ട് മഴയിലേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു.... ഒരു മിന്നൽ പ്രവാഹം ഭൂമിലേക്ക് പതിക്കുന്നതിനൊപ്പം മുറ്റത്തേക്ക് ഇരച്ചെത്തിയ ബുള്ളെറ്റ് കണ്ട് അവൻ ഇരുന്നിടത്ത് നിന്ന് എഴുനേറ്റു.... മഴയിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്നുകൊണ്ട് ഉമ്മറത്തേക്ക് കയറി വരുന്നവളെ അവൻ ഇരു കയ്യും മാറിൽ കെട്ടി നിന്ന് കൊണ്ട് നോക്കി..... നിന്നിടത്ത് നിന്ന് അനങ്ങാതെ നിന്ന് വിറക്കുന്നുണ്ട് അവൾ.... അവളെ അടിമുടി ഒന്ന് നോക്കിയവൻ തിണ്ണയിൽ വെച്ചിരുന്ന ടവൽ എടുത്ത് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി.... ആദ്യം ഒന്ന് മടിച്ചെങ്കിലും അവൾ അത് വാങ്ങി... തലയൊന്ന് തുടച്ചു കൊണ്ട് മെല്ലെ മുഖം ഉയർത്തി അവളെ നോക്കി.... തന്നെ നോക്കി ദഹിപ്പിക്കുവാണ്‌... അത് കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചവൾ മുന്നോട്ട് നടക്കവേ അവന്റെ കൈകൾ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു................. (തുടരും).................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...