WITH LOVE 🖤: ഭാഗം 7

എഴുത്തുകാരി: ആൻവി

"നിന്റെ ചിരി കാണാൻ നല്ല ഭംഗിയുണ്ട്..." ക്യാമറയിൽ പതിഞ്ഞ അവന്റെ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കി അവൾ പറഞ്ഞു.... അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു... ബൈക്കിൽ നിന്നിറങ്ങി... "ഞാനൊന്ന് നോക്കട്ടെ...." അവൻ ആ ക്യാമറ ചോദിച്ചു... ആദ്യം അവളൊന്നു മടിച്ചെങ്കിലും അവൾ അത് കൊടുത്തു... ധീരൻ ആ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കി... "കൊള്ളാവോ..." അവൾ ചോദിച്ചു.. "മ്മ്... പെർഫെക്ട്..." അവൻ പറഞ്ഞു... ഫോട്ടോസ് ഒക്കെ നോക്കി വന്നപ്പോൾ ഒരു ഫോട്ടോ കണ്ണിലുടക്കി.. അവളുടെ വാപ്പിയാണെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അവന് മനസിലായി... "ഇതാണല്ലേ നിന്റെ വാപ്പിച്ചി..." അവൻ ചെറു ചിരിയോടെ മിഴികൾ ഉയർത്തി ചോദിച്ചു... അവൾ ഒന്ന് തലയാട്ടി... "ആളിപ്പോൾ..??" അവൻ സംശയത്തോടെ പറഞ്ഞു നിർത്തി... അവളുടെ മുഖത്തെ ചിരി മായുന്നത് അവൻ കണ്ടു... അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുരുങ്ങി... "വാ.. വാപ്പിച്ചി ഒരു മെന്റൽ patient ആണ്.... എനിക്ക് വേറെ ആരുമില്ല... ഉമ്മ ചെറുപ്പത്തിലെ മരിച്ചു പോയി..." ആദ്യം ഒന്ന് പതറിയെങ്കിലും അവൾ നിസ്സാരമായി പറഞ്ഞു നിർത്തി.... ധീരവ് അവളെ നോക്കി ഒരു നിമിഷം നിന്നു...

പിന്നെ വീണ്ടും ക്യാമറയിലേക്ക് നോക്കി.... "താൻ നല്ലൊരു ഫോട്ടോഗ്രാഫർ ആണല്ലോ..." അവൻ അവളെടുത്ത ഫോട്ടോസ് എല്ലാം കൗതുകത്തോടെ നോക്കി... "ഫോട്ടോ ഗ്രാഫി എന്റെ പാഷനാണ്.. വാപ്പിയുടെ ഗിഫ്റ്റ് ആണ് ഈ ക്യാമറയും ബുള്ളറ്റും... രണ്ടും എന്റെ ജീവനാണ്... വാപ്പി ആദ്യം ഫോട്ടോഗ്രാഫർ ആയിരുന്നു... ഒരു കല്യാണത്തിന് പോയി അവിടെന്ന് പൊക്കിയതാ ഉമ്മിയെ..." അവൾ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.. അവനും ചിരിച്ചു പോയി... "ഇതെപ്പോ എടുത്തു ലൈല...??" അവൻ ചോദിക്കുന്നത് കേട്ട് അവൾ സംശയത്തോടെ ക്യാമറയിലേക്ക് നോക്കി ധീരന്റെയും ഗൗരിയമ്മയുടേം ഒരു ചിത്രം.... "ഒരു രസം തോന്നി എടുത്തത...." അവൾ ഒന്ന് കണ്ണ് ചിമ്മി.. "മ്മ്...." അവനൊന്നു അമർത്തി മൂളി. "പിന്നെ ലൈല..." "ധീരവ് താൻ എന്നെ മുന്ന എന്ന് വിളിച്ചാൽ മതി.. എല്ലാവരും അങ്ങനെയ എന്നെ വിളിക്കാറ്..." അവനെന്തോ പറയാൻ വന്നതും അവൾ ഇടയിൽ കയറി.. "എനിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് ലൈലയെന്ന.... നല്ല പേരല്ലേ.... മജ്നുവിന്റെ ലൈല....." അവൻ ഒരീണത്തിൽ പറഞ്ഞതും ലൈല ചിരിച്ചു പോയി... ധീരൻ അവൾ ചിരിക്കുന്ന ദൃശ്യം ക്യാമറയിൽ പകർത്തി..

ഇന്നലെ പെയ്ത മഴയേ സ്മരിക്കാൻ എന്നോണം പെയ്യുന്ന മരങ്ങളെ അവനൊന്നു പിടിച്ചു കുലുക്കി... "നമുക്ക് അല്പം നടന്നാലോ..??" അവൻ ചോദിച്ചു... അവളൊന്നു തലകുലുക്കി... "ആരാ നിനക്ക് പേരിട്ടത്...??" നടത്തത്തിനിടയിൽ അവൻ ചോദിച്ചു. "വാപ്പി... എനിക്ക് മുന്നേ അവർക്ക് ഒരു മകനുണ്ടായിരുന്നു ഇപ്പൊ ഉണ്ടായിരുന്നേൽ ഇക്കാക്ക് തന്റെ പ്രായം കാണും...റയാൻ... അതായിരുന്നു പേര്... ഒന്നര വയസ്സുള്ളപ്പോൾ ഒരു പനി വന്നതാ... " അവളൊന്നു പറഞ്ഞു നിർത്തി.... ധീരവ് അവൾ പറഞ്ഞൊക്കെ കേട്ട് നടന്നതേ ഒള്ളൂ... "ഇക്കാനെ വിളിച്ചിരുന്ന പേരാ മുന്ന എന്ന് പിന്നെ ഞാൻ ജനിച്ചപ്പോൾ എന്നെയും അത് തന്നെ വിളിച്ചു.." മൗനമായവർ മുന്നോട്ട് നടന്നു... "ധീരവിനെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞില്ലാലോ..." അവനോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ ആ മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി മായുന്നത് അവൾ കണ്ടു... "എന്നെ കുറിച്ച് എന്താ... ഡോക്ടർ... അത്ര തന്നെ... ബാക്കിയൊക്കെ അമ്മ പറഞ്ഞത് തന്നെ വീട്ടിൽ ആരും ഇല്ല... ഒരു ആക്‌സിഡന്റ്...." അവൻ മുകളിലേക്ക് നോക്കി ഒന്ന് നെടുവീർപ്പിട്ടു.... "ഇവിടെ പ്രാക്ടീസ് ചെയ്യുന്നില്ലേ..??"

"ഏയ്‌ നോ... പോണം... അധികം കാലം ഇവിടെ പറ്റില്ല... ഗൗരിയമ്മയെ വിട്ട് പോകാൻ തോന്നുന്നില്ല... പക്ഷേ പോണം..." അവൻ മുഖം ചെരിച്ചവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു... ഗൗരിയമ്മ ടീവിയിൽ ന്യൂസ്‌ കാണുകയായിരുന്നു.. ധീരവ് ഏതോ പുസ്തകവും വായിച്ച് പുള്ളിക്കാരിയുടെ മടിയിൽ കിടക്കുകയാണ്... "ഡൽഹിയിൽ നടന്ന ബോംബ് ആക്രമണം നടത്തിയവരിൽ ഒരാൾ കൂടെ പോലീസ് പിടിയിൽ .... ഈ സങ്കത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം കണ്ട് പിടിക്കാൻ പ്രതിയെ കോടതി പോലീസിന് വിട്ട് നൽകി...." "ന്റെ ഈശ്വരാ....എന്തൊക്കെയാ ഇത്... ശ്രീക്കുട്ടൻ അവിടെ ആയതോണ്ട് ഇതൊക്കെ കേൾക്കുമ്പോൾ തന്നെ നെഞ്ച് ഉരുകുവാ..." ന്യൂസ്‌ കേട്ട് ആവലാതിയോടെ ഗൗരിയമ്മ പറഞ്ഞു ധീരവ് ന്യൂസിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അമ്മയെ സമാധാനിപ്പിച്ചു... അവന് മനസിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു ആ അമ്മയുടെ മനസ്സ്..... "എനിക്ക് അങ്ങോട്ട് വരാമോ..??" മുന്നയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് രണ്ട് പേരും വാതിൽക്കലേക്ക് നോക്കി.. "അവിടെ നില്ക്കാതെ ഇങ്ങോട്ട് കേറി വാ...പെണ്ണെ ." ഗൗരിയമ്മ കുറുമ്പോടെ അവളോട് പറഞ്ഞു... അവൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് കയറി വന്നു..

"പനി കുറഞ്ഞോ മോളെ...??" അവർ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ തൊട്ട് നോക്കി... "ഇപ്പൊ കുറവുണ്ട് അമ്മേ...." "കുറവുണ്ടേലും നാളെ കൂടെ റസ്റ്റ്‌ എടുക്കണം...." ധീരൻ എഴുനേറ്റ് ഇരുന്നു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. "ഓഹ് ശെരി ഡോക്ടറെ...." മുന്ന കുസൃതിയോടെ പറഞ്ഞു... "മോളിരിക്ക് ഞാൻ കറി അടുപ്പത്തു വെച്ചിരുന്നു പോയി നോക്കട്ടെ.. " ഗൗരിയമ്മ എഴുനേറ്റ് പോയി... ധീരവ് മുന്നെയേ നോക്കി പുരികം ഉയർത്തി.. അവളൊന്നു ചുമൽ അനക്കി കൊണ്ട് ടീവീയിലേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു.... അവന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.... പിന്നെയും ദിവസങ്ങൾ അങ്ങനെ കടന്നു പോയി.. ധീരനും മുന്നയും തമ്മിൽ നല്ലൊരു സൗഹൃദം ഉടലെടുത്തു.... ഇടക്ക് കാണുമ്പോൾ പുഞ്ചിരിക്കും....ഇടക്ക് സംസാരിക്കും... ചിലപ്പോൾ മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ടു പോകാറുണ്ട് സംഭാഷണം..... "നിന്റെ ഹെർട്ട് ബീറ്റ് ഞാനൊന്ന് നോക്കട്ടെ.. Let me check.." തന്റെ സ്റ്റെത് എടുത്തു ചെവിയിലേക്ക് വെച്ച് ധീരവ് അവളുടെ ഹൃദയത്തോട് ചേർത്ത് വെച്ചു... മുന്ന ചിരിയോടെ കണ്ണുകടച്ചു.... "തക്... തക്... തക്... " അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കാതോർത്തു കൊണ്ട് അവൻ മന്ത്രിച്ചു....

"Not normal... This... is...."അവനെന്തോ പറയാൻ ഒരുങ്ങി പിന്നെ ചിരിയോടെ വാക്കുകൾ പിൻവലിച്ചു.. "നീയിനി ആരെയാണാവോ തേടുന്നതെന്റെ ഹൃദയമേ..... തേടിയിട്ടും കാര്യമില്ലെന്ന് അറിയില്ലയോ..? ആ നാലറകളിലും പ്രിയപ്പെട്ടവർ നിറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു....." കുസൃതിയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു.... "ഇത് മാത്രം പോരല്ലോ ലൈല.. ഇനിയുമുണ്ടല്ലോ??..." അവൻ ചിരിയോടെ പറയുന്നത് കേട്ട് അവൾ മുഖം ചുളിച്ചു... """"നിന്നെയും കാത്ത് ഞാനിവിടെ നിൽപ്പൂ... പ്രണയമേ നീ വരാൻ വൈകുന്നതെന്തേ...."""" അവളെ നോക്കിയവൻ പറഞ്ഞു...മുന്നയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു.. "നോക്കണ്ട...നീ അന്ന് പനിച്ചു കിടന്നപ്പോൾ ഇത്തിരി നേരം ഞാൻ കൂട്ടിരുന്നില്ലേ... ടേബിളിൽ ഇരുന്ന നിന്റെ ബുക്ക് കണ്ട് .... ഹാൻഡ് writing ഇഷ്ടായി അതോണ്ട് ഒന്ന് നോക്കി...കവിതകൾ കണ്ടു... വായിച്ചിരിക്കാൻ തോന്നി..." അവൻ പറഞ്ഞു.. "അതെന്നിൽ പൂത്ത മറ്റൊരു ഭ്രാന്ത്...." അവൾ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു... "അതൊക്കെ കൂടെ ഒരു ബുക്ക്‌ ആക്കിക്കൂടെ.... നീ നന്നായി എഴുതുന്നുണ്ടല്ലോ...." അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവൾ പൊട്ടി ചിരിച്ചു... "ലക്ഷ്യങ്ങൾ ഒരുപാട് ഉണ്ട് എനിക്ക്... വാപ്പിയുടെ ജീവൻ...ഞങ്ങളുടെ വീട്...അതൊക്കെയാണ്‌ എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ലഷ്യം... പിന്നെ ഒന്നൂടെ ഉണ്ട്..." അവൾ ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു.. "എന്താ അത്....??".............. (തുടരും).................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...