പവിത്ര: ഭാഗം 29
നോവൽ
എഴുത്തുകാരി: തപസ്യ ദേവ്‌
പ്രശാന്തിനെ കുറിച്ച് ഓർക്കുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു ഭയം തന്റെ മനസ്സിനെ പിടി കൂടുന്നത് പവിത്ര അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു….
അവൾ പ്രശാന്തിന്റെ ഫോണിലേക്ക് വിളിച്ചു നോക്കി. സ്വിച്ചു ഓഫ്‌ എന്നാണ് മറുപുറത്ത്
നിന്ന് ലഭിക്കുന്ന പ്രതികരണം.
പവിത്രയുടെ മുഖത്തെ ടെൻഷൻ കണ്ട് സൗമ്യക്കും പേടി തോന്നി.
” എന്താ പവിത്രേച്ചി പ്രശ്നം ”
” ഏയ്‌ പ്രശ്നം ഒന്നുമില്ല…
ഞാൻ വെറുതെ അവനെ വിളിച്ചു നോക്കിയതാ പക്ഷേ സ്വിച്ചു ഓഫ്‌ ആണ് ഫോൺ ”
” ഓ അതാണോ കാര്യം… അത് ചാർജ് ഇല്ലാതെ ഓഫ്‌ ആയത് വല്ലതും ആയിരിക്കും പിന്നെ ട്രൈ ചെയ്തു നോക്കിയാൽ മതി ”
സൗമ്യ പറഞ്ഞതിനെ ശരി വെക്കുന്നത് പോലെ പവിത്ര തല കുലുക്കി.
വൈകിട്ട് വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവിടെ എല്ലാവരും ഉണ്ട്. അമ്മാവൻ, അമ്മായി, മുരളി, ശാരിക അവരുടെ മകൾ അങ്ങനെ എല്ലാരും.
തന്നെ ഉപദേശിക്കാൻ ആണ് വന്നതെന്ന് അവരുടെ മുഖത്ത് നിന്നും പവിത്ര മനസ്സിലാക്കി. അമ്മയാണ് ഇവരെ വിളിച്ചു വരുത്തിയതെന്നും അവൾക്ക് അറിയാം.
പെട്ടെന്ന് അവരെയൊക്കെ കണ്ടതിന്റേതായ ഭാവവ്യത്യാസം ഒന്നും അവളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
മുരളിയോട് സുഖ വിവരങ്ങൾ തിരക്കി അവൾ മുറിയിലേക്ക് പോയി.
പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെ തന്നെ ആദ്യം ഇന്ദു അമ്മായി മുറിയിൽ എത്തി.
” എന്താണ് പവിത്രകുട്ടിയെ വലിയ തിരക്ക് ആണെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ…
അമ്മായിയെ കാണാൻ അങ്ങോട്ടേക്ക് വരാറേ ഇല്ലല്ലോ ”
പിന്നിയിട്ടിരുന്ന മുടി വിടർത്തി ഇടുക ആയിരുന്നു പവിത്ര….
ഇന്ദു അവളുടെ വിടർത്തിയിട്ട മുടി കോതി കൊടുക്കാൻ തുടങ്ങി
” ഇന്നലെ കൂടി നമ്മൾ കണ്ടു സംസാരിച്ചത് അല്ലേ..
അമ്മായിക്ക് എന്താ മറവി രോഗം പിടിപെട്ടോ ”
പവിത്ര തമാശയായി ചോദിച്ചു.
” ആഹ് അത് ശരിയാണ്… എന്നാലും അത് വഴിയിൽ വെച്ച് കണ്ടപ്പോൾ അല്ലേ അല്ലാതെ നീ വീട്ടിലേക്ക് വന്നില്ലല്ലോ ”
” അമ്മായിക്ക് എന്നോട് എന്തോ പറയാൻ ഉണ്ടല്ലോ അതിനല്ലേ ഇങ്ങനെ വളഞ്ഞു മൂക്ക് പിടിക്കുന്നത്….
എന്താന്ന് വെച്ചാൽ പറഞ്ഞോളൂ ഈ സഭ കൂടിയതിന്റെ പിന്നിലെ ലക്ഷ്യം എന്താണ്… ”
കളളം പിടിക്കപ്പെട്ട കൊച്ച് കുട്ടിയുടെ മുഖത്ത് വിരിയുന്ന വളിച്ച ചിരി അമ്മായിയുടെ മുഖത്തും പ്രതിഫലിച്ചു.
” അത് പിന്നെ മോളേ നിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനം എടുക്കാൻ പത്മം വിളിച്ചു വരുത്തിയതാ ഞങ്ങളെ ”
” എന്റെ കാര്യത്തിൽ എന്ത് തീരുമാനം എടുക്കാൻ.. ”
പവിത്ര ചോദ്യഭാവത്തിൽ അവരെ നോക്കി.
” എല്ലാവർക്കും ഓരോ ജീവിതം ആക്കി കൊടുത്തിട്ട് നീ മാത്രം ഇങ്ങനെ ഒറ്റയ്ക്ക് ജീവിക്കുന്നത് ഞങ്ങൾക്ക് കണ്ടു നിൽക്കാൻ വയ്യാ മോളേ…
ഞങ്ങളുടെ ഒക്കെ കാലം കഴിയുമ്പോൾ നിനക്ക് ആരുണ്ട്….
ഭാവിയിൽ ആദിക്കും നിന്നെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനൊക്കെ ഒരു പരിധി കാണും.
അന്ന് നിനക്ക് നഷ്ടബോധം തോന്നരുത് ഡേവിച്ചനെ ഓർത്ത് ”
” അതിന് ഞാൻ ആരോടും ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലല്ലോ അമ്മായി എന്നെ സംരക്ഷിക്കണം എന്ന്…
ഇപ്പോഴും ആദി ആണോ എന്നെ നോക്കുന്നത് ”
അസഹിഷ്ണുതയോടെ പവിത്ര അമ്മായിയെ നോക്കി.
” എന്നല്ല മോളേ ഞാൻ പറഞ്ഞത്…. ഈ ജോലിയും ആരോഗ്യവും ഒന്നും എന്നും നില നിൽക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ അല്ല… പ്രായം പുറകോട്ടല്ല മുന്നോട്ട് ആണ് സഞ്ചരിക്കുന്നത്… നിന്റെ അമ്മയും ഞാനും ഒക്കെ വാർദ്ധക്യത്തിലേക്ക് എത്തിയത് പോലെ നീയും ഒരു നാൾ എത്തും…
അന്ന് ഒരു വയ്യാഴിക വന്നാൽ നിന്നെ താങ്ങാൻ ആരും കാണില്ല ഇങ്ങനാണേൽ…
മറിച്ചു ഒരു കല്യാണമൊക്കെ കഴിച്ചു കുഞ്ഞുങ്ങൾ ആയി കഴിഞ്ഞാൽ നിന്റെ മക്കൾ നിന്നെ താങ്ങാൻ കാണും ”
കട്ടിലിലേക്ക് ഇരുന്നിട്ട് തന്റെ
