🔥അസുരാധിപതി 🔥 : ഭാഗം 56

എഴുത്തുകാരി: സ്മൃതി ബിജുകുമാർ

ദേവു ബോട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങാൻ ശ്രെമിച്ചതും അവൾക്ക് കാലുകൾ ആ തറയിൽ കുത്താൻ പോലും പറ്റിയില്ല… ഏതോ ഒരു അദൃശ്യകവചം അവളെ തടയുന്നത് പോലെ..അവൾ ഒന്ന് വച്ചു വീഴാൻ പോയതും രണ്ട് കൈകൾ അവളെ താങ്ങി പിടിച്ചു…. അഘോരി ഒരു പൂജയിൽ ആയിരുന്നു . പെട്ടന്ന് ആരോ തന്റെ അടുത്ത് വരുന്നത് പോലെ അയ്യാൾക്ക് തോന്നിയതും അയ്യാൾ കണ്ണുകൾ തുറന്നു വന്ന ആളെ നോക്കി.. നീ വന്നോ..? കുറെ ആയല്ലോ ബിർഷാ നിന്നെ കണ്ടിട്ട്…. “”ആഘോരി ബിർഷായോട് ചോദിച്ചു…. “ക്യാ…? “”അയാൾ മുഖം ചുളിച്ചു.. “कुछ भी तो नहीं ….बहुत दिनों तक आपको देखने के बाद … उस दिन जो मैंने सौंपा था, उसका क्या हुआ … वह लड़की कहाँ है?””(ഒന്നുമില്ല, കുറെ നാളായി നിന്നെ കണ്ടിട്ട്… അന്ന് ഞാൻ ഏൽപ്പിച്ച കാര്യം എന്തായി..? എവിടെ ആ പെണ്ണ്…?””)

“”यह हमारे लिए एक गलती थी। लड़की की मृत्यु हो गई”” (“”അത് ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു തെറ്റ് സംഭവിച്ചു.. ആ പെണ്ണ് മരിച്ചു പോയി “”)അയ്യാൾ തല താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു… “” वह क्यों मर गई …? यह कैसे हुआ .. मुझे उसके लिए अपना बलिदान देना पड़ा … “” (“”എന്ത് അവൾ മരിച്ചു എന്നോ…? എങ്ങനെ സംഭവിച്ചു ഇത്.. അവളെ എനിക്ക് നരബലി കൊടുക്കാൻ ഉള്ളത് ആയിരുന്നു…””) “” मुझे खेद है .. मुझे नहीं पता। वह महीनों पहले मर गई थी ….. मेरे पैर। उसे बेवकूफ बनाया गया .. उस पर एक हाथ का जुर्माना लगाया गया ….. फिर उन्होंने उसे एक रेलवे स्टेशन पर छोड़ दिया … (“” അങ്ങ് ക്ഷമിക്കണം.. എനിക്ക് ഒന്നും അറിയില്ല മാസങ്ങൾക്ക് മുന്നേ അവൾ മരണപെട്ടിരുന്നു….. എന്റെ കാലുകൾ. അവളെ ഭോഹിച്ചതാണ്.. ഒരു കൈ പിഴയിൽ അവൾ….. പിന്നീട് അവർ അവളെ ഒരു റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ഉപേക്ഷിച്ചു… “” )അയ്യാൾ തല താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു.. “” वह मारा नहीं गया ….. हम्म ….. उसका नाम क्या है ..? वह किस देश की है?

(“”കൊന്നു കളഞ്ഞു അല്ലെ….. മ്മ്….. അവളുടെ പേര് എന്താരുന്നു..? അവൾ ഏത് നാട്ടു കാരിയാ “”)അയാൾ ദേഷ്യത്തിൽ പറഞ്ഞു.. “”nandhitha..,धन्यवाद ….. केरल से”” (“”നന്ദിത…..കേരളത്തിൽ നിന്നാണ്.””) “चला गया … उसका खून मुझे पागल कर रहा था … मैंने उसे अपने दिमाग में देखा …. यह सब चला गया था …” (“”പോയത് പോയി… അവളുടെ ചോര എനിക്ക് ഉന്മദം നൽക്കുന്നത് ആയിരുന്നു… എന്റെ മനസിൽ ഞാൻ കണ്ടതാ അവളെ…. ആ എല്ലാം പോയി…””)അയ്യാൾ ദേഷ്യത്തിൽ നിന്ന് വിറച്ചു…. പെട്ടന്ന് അവിടമാകെ ഒരു കൊടുങ്കാറ്റ് വീശി… മാനത്തു പെട്ടന്ന് ഒരു ഇടി വെട്ടി….. കൊട്ടാരത്തിലെ ചീവിടുകൾ വലിയ ശബ്ദത്തിൽ കരഞ്ഞു.. ആ കൊടുങ്കാറ്റിൽ ബിർഷക്ക് നിൽക്കാൻ പോലും പറ്റിയില്ല അയ്യാൾ അടുത്ത് കണ്ട മരകഷണത്തിൽ പിടി മുറുക്കി…. അവിടമാകെ വവ്വാലുകൾ വട്ടമിട്ടു പറന്നുകൊണ്ടിരുന്നു…

ആഘോരിയുടെ നെഞ്ചിൽ ഒരു വെള്ളിടി വെട്ടി.. “”ഡിവേന്ദ്രഷിക……നീ വന്നു അല്ലെ…. എന്റെ സംരക്ഷണപാളി നീ തകർത്തു അല്ലെ… എനിക് അറിയാം നിന്നെ കൊണ്ട് ഒറ്റക് പറ്റില്ല എന്ന് അവനുമുണ്ടാവും അല്ലെ…. വെറുതെ വിടില്ല നിന്നെ…… നിന്റെ മരണം എന്റെ കൈ കൊണ്ടാണ്…. ആ ആആആആആആആ “”അയ്യാൾ അലറി… അയാളുടെ അലർച്ച അവിടെ മുഴുവൻ പ്രതിദ്വനിച്ചു…. “”വാ… “”അതും പറഞ്ഞു അവൻ അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പാദങ്ങൾ ആ പുൽകൊടികളിൽ കുത്തി…….. ഇതേ സമയം മാനത്തു ഒരു ഇടി വെട്ടിയിരുന്നു….. കൊടുങ്കറ്റ് ആയിരുന്നു അവിടെ മുഴുവൻ…. വേദ കൂടെ ഉള്ളപ്പോൾ തനിക്ക് കാൽ താഴെ കുത്താൻ പറ്റി.. പക്ഷെ എന്ത് കൊണ്ട് ഒറ്റക്ക് പറ്റിയില്ല എന്നത് അവളുടെ മനസ്സിൽ വലിയ ഒരു ആശങ്ക ഉണ്ടാക്കി… “”വാ.. ഇനി എങ്ങോട്ടാ പോകണ്ടത് എന്നറിയാമോ? മൊത്തം കാടാണല്ലോ…

കൂടാതെയൊരു horror atmosphere ആണല്ലോ…ഇവിടെ ഒന്നും ഒരു മനുഷ്യ കുഞ്ഞു പോലും ഉണ്ടാവില്ല ദേവ….എന്നിട്ടാണോ അമ്പലം…?”” അവൻ ഒന്ന് പുച്ഛിച്ചു പറഞ്ഞു.. “”ഹരി… എനിക്ക് വഴി അറിയാം…… “”അവൾ നിർവികാരയായി പറഞ്ഞു… അവൾ പതിയെ മുന്നോട്ട് നടന്നു… നിറയെ പച്ച പുല്ലുകൾ….. ആ സമയം ആ പുല്ലുകളിലെ തണുപ്പ് അവളുടെ ശരീരം ആകെ വ്യാപിച്ചിരുന്നു…. പെട്ടന്ന് അവൾ ഒന്ന് നിന്നു….. മുന്നോട്ട് നോക്കിയതും അവൾക്ക് എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് അറിയാത്തത് പോലെ…. ധാരാളം വൃക്ഷങ്ങൾ… വെറും വൃക്ഷങ്ങൾ അല്ല… മനുഷ്യ വൃക്ഷങ്ങൾ…. വൃദ്ധന്മാരുടെ മുഖമായിരുന്നു വൃക്ഷങ്ങൾക്ക് എല്ലാം… തടിച്ച, കാലുകൾ ഒന്നും ഇല്ലാത്ത മുഖത്ത് ചുളിവുകൾ ഏറെയുള്ള ശോഷിച്ച കൈകൾ ഉള്ള മനുഷ്യ വൃക്ഷങ്ങൾ… പക്ഷേ എന്തെല്ലാം നടന്നിട്ടും ധാരാളം ചില്ലകളും ധാരാളം പച്ചിലകളും എല്ലാം ആ മരങ്ങളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു….

ആ വൃക്ഷങ്ങൾ ഉറങ്ങുകയാണ്…. വർഷങ്ങളായുള്ള ഉറക്കം….. അവയിൽ നിന്നും ഉതിർന്ന് വീണ കരിയിലകളിൽ അവിടമാകെ വീണു കിടക്കുന്നു ….. താനൊരു അപകടത്തിലേക്ക് ആണോ പോകുന്നത് എന്ന് പോലും ദേവക്ക് തോന്നിത്തുടങ്ങി. കാരണം,,, വന്യമായ ഒരു കാട്, മനുഷ്യവാസം തീരെ ഇല്ലാത്ത ഒരിടം നിറയെ മനുഷ്യ വൃക്ഷങ്ങൾ മാത്രം….. അവ തങ്ങളെ ഉപദ്രവിക്കുമോ എന്നുപോലും അവൾക്ക് തോന്നിതുടങ്ങി….ഇരുട്ടു നിറഞ്ഞ പാതയിലൂടെ എങ്ങനെ അവർ പോകും എന്ന് അവൾ ചിന്തിക്കാതെ ഇരുന്നില്ല… പെട്ടന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകൾ രക്തവർണമായി… കൈകൾക്ക് ബലം വച്ചത് പോലെ… അവൾ ഗർഭിണി ആണെന്ന് പോലും അവൾ ആ സമയം മറന്നുപോയി…. അവളുടെ ചെന്നിയിൽ കൂടി വിയർപ്പ് കഴുത്തിലേക്ക് ഒഴുകി കൊണ്ടിരുന്നു… അവൾ ഒരു തരം പേടിയോടെ വേദയെ നോക്കി… nഅവനും ഇതെല്ലാം കണ്ട് സ്തംഭിച്ചു നിൽക്കുകയായിരുന്നു,,.

“”മുന്നോട്ടുപോകണോ?””അവൻ നിർവികാരനായി ചോദിച്ചു.. “”പോയേ പറ്റൂ പക്ഷേ എങ്ങനെ?”” “”ഞാൻ കൂടെ ഉള്ളപ്പോൾ നിനക്കോ നീ കൂടെ ഉള്ളപ്പോൾ എനിക്കോ ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല ദേവാ… അഥവാ എനിക്ക് എന്തൊക്കെ സംഭവിച്ചാലും നിന്നെ ഒരു പോറൽ പോലും ഏൽക്കാതെ ഈ കാടിന് പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ എനിക്കറിയാം…. നിനക്ക് ഒന്നും പറ്റില്ല ദേവ… ഞാൻ ഉണ്ട് കൂടെ…”” വേദ അതും പറഞ്ഞു അവളുടെ കൈയ്യും പിടിച്ചു മുന്നോട്ടു നടന്നു… അവരുടെ കാലൊച്ച കേട്ട് വർഷങ്ങളായി ഉറങ്ങി കിടന്നിരുന്ന ആ വൃക്ഷങ്ങൾ ഞൊടിയിടയിൽ കണ്ണുകൾ തുറന്നു. അവയുടെ കണ്ണുകൾ എല്ലാം പേടിപ്പെടുത്തുന്നവയായിരുന്നു… പെട്ടെന്ന് അവർ കണ്ണുതുറന്നപ്പോൾ ദേവ ഒന്ന് വെച്ച് വീഴാൻ പോയി. പക്ഷേ ഒരിക്കലും തന്നെ കൈവിടില്ല എന്ന നിശ്ചയത്തോടെ വേദ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു…

പെട്ടെന്ന് അവയുടെ ചില്ലകൾ എല്ലാം ദേവയുടെയും വേദയുടെയും അടുത്തേക്ക് നീണ്ടു വന്നു… അവർ ഒരു നിമിഷം പേടിച്ചു നിന്നപ്പോഴേക്കും പെട്ടന്ന് അവരുടെ കയ്യിൽ എല്ലാം നിശ്ചലമായി… ഒരു സംരക്ഷണ കവചം എന്നപോലെ ദേവക്ക് ചുറ്റും എന്തൊക്കെയോ ഉണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ടാവാം ആ സംരക്ഷണ കവചം കടന്ന് അവരുടെ അടുത്ത് ആ ശിലകൾക്ക് പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല… ദേവ പേടിച്ച് വേദയുടെ നെഞ്ചിൽ മുഖം പുകഴ്ത്തിയതും കത്തുന്ന കണ്ണുകളോടെ അവൻ ആ മരങ്ങൾ എല്ലാം നോക്കി.. അവന്റെ കണ്ണുകളിലെ തീ കണ്ടു ആ മരങ്ങളെല്ലാം പേടിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ കൈകൾ എല്ലാം പിന്നോട്ട് വലിച്ചു… അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ ആ സമയം ഭയമോ ദുഃഖമാണോ സന്തോഷമാണോ എന്നൊന്നും അറിയാൻ കഴിയാത്ത എന്തൊക്കെയോ നിഗൂഢതകൾ ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

അവന്റെ കണ്ണിലെ ക്രോധം കണ്ട് ആ വൃക്ഷങ്ങൾ പോലും വിറച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…പക്ഷേ പെട്ടെന്നാണ് അവരുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ ഉതിർന്നു താഴോട്ട് പതിച്ചത്… വേദ ആ വൃക്ഷങ്ങളെ എല്ലാം ഒന്ന് തറപ്പിച്ചു നോക്കി ദേവൂനെയും കൊണ്ട് ആ വഴിയിലൂടെ മുന്നോട്ടു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതും അവർക്ക് വെളിച്ചം എന്നോണം ,,,,, അവർക്ക് ഒരു വഴികാട്ടി എന്നോണം ആ വൃക്ഷങ്ങൾ എല്ലാം തങ്ങളുടെ ശിലകൾ മറച്ചിരുന്ന ആകാശം അവർക്കുമുന്നിൽ അനാവൃതമാക്കി കൊണ്ടിരുന്നു… അവർ നടക്കുന്ന വഴികളിലെല്ലാം ചില്ലകളിൽ ഇരുവശങ്ങളിലേക്കും മാറി കൊണ്ടിരുന്നു… അവർ നടക്കുന്നതോടൊപ്പം തന്നെ ആ വൃക്ഷങ്ങൾ എല്ലാംഒരു ആദരാവെന്നോണം അവരുടെ കണ്ണുകൾ പതിയെ അടച്ചു… പെട്ടെന്ന് വേദയും ദേവൂവും ഒന്നു നിന്നു.

കാരണം മറ്റൊന്നുമല്ല അവർ പോകുന്ന വഴിയിൽ ഒത്തനടുക്ക് ഒരു ഭീമാകാരമായ ആൽമരം തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു,,,. ആ ആൽമരം പോലും അവരുടെ മുൻപിൽ ശിരസ്സു നമിച്ചാണ് നിൽക്കുന്നത്.. ആ ആൽമരത്തിന് ഇരുവശങ്ങളിൽ കൂടെയും പോകാൻ പോലും കഴിയില്ല കാരണം മരങ്ങൾ കൊണ്ട് തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ആ വിധമെല്ലാം ഒരു ഉറുമ്പിനെപ്പോലും കടക്കാൻ കഴിയുമോ എന്നുപോലും സംശയം,,, പെട്ടെന്നാണ് അവരെ പോലും ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് ഭൂമി പിളർന്ന് ആ ആൽമരം താഴേക്ക് പതിച്ചത് അതിന്റെ ചില്ലകൾ എല്ലാം ഭൂമിയിലേക്ക് ഞെരിഞ്ഞമർന്നു…. ആൽമരം മുഴുവനായി താഴോട്ടു പോയതും എവിടെനിന്നോ കാറ്റു വന്നുകൊണ്ട് അടുത്തുണ്ടായിരുന്ന മണ്ണുകൾ എല്ലാം ആ ഗർത്തത്തിലേക്ക് വീണു കൊണ്ടിരുന്നു… അവർക്ക് പോകാൻ തക്കതായ ഒരു വഴി തന്നെയായിരുന്നു ആ സമയം അവിടെ രൂപപ്പെട്ടത്…..

പിന്നീട് അവർ നടക്കുന്ന വഴികളിലെല്ലാം മരങ്ങൾ താഴെ വ പതിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു… അവർ പോയതിനു ശേഷം മരങ്ങൾ പൂർവസ്ഥിതിയിൽ അവിടെ വീണ്ടും നിലയുറപ്പിച്ചു.,,, ദേവുവിനും വേദയ്ക്കും ഇതൊരു അത്ഭുതം തന്നെയായിരുന്നു…പക്ഷെ അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവർ പതിയെ മുന്നോട്ടു നടന്നു കൊണ്ടിരുന്നു… പിന്നിട് കുറേ ദൂരം നടന്നതും ഒരു ഭീമാകാരമായ ക്ഷേത്രം അവർ കണ്ടത്,,,, ദേവുന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി… അവളുടെ ഹൃദയം ഇടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…. അവളൊരു ആശ്രയത്തിനെന്നോളാം വേദയുടെ കൈകളിൽ പിടിമുറിക്കി കൊണ്ടിരുന്നു… പക്ഷേ പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവൾ തനന്റെ സർവ്വ ധൈര്യവും സംഭരിച്ച് തന്റെ കാലെടുത്ത് ആ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ആദ്യ പടിയിൽ തന്റെ കാലുകൾ വച്ചു……”തുടരും

അസുരാധിപതി : ഭാഗം 55